Door Jeroen Geerts
Kennissen vragen zich soms af waarom er altijd een paar oude schoenen in mijn achterbak ligt. (Mensen die mij kennen nemen de moeite al niet meer om dit te vragen, ze berusten in het gegeven.)
Het komt door een 'zakelijk' bezoekje aan Engeland, ergens in het begin van de jaren negentig. Om kennis te vergaren over het functioneren van regionale omroepen in het Britse koninkrijk, bezocht ik samen met een collega Londen en Norwich om een indruk te krijgen van de omroepen daar.
Ondanks dat de regionale omroepen allemaal centraal onder de landelijke BBC vallen is de onafhankelijkheid tot in de puntjes geregeld. Ik zie nog de verbijstering op het gezicht van de plaatselijke hoofdredacteur in Norwich, toen ik vertelde dat wij als omroep gebruik maakten van een Algemeen Nederlands Persbureau (ANP) dat een selectie van landelijk en internationaal nieuws naar ons toestuurde. Een Gotspe! (volgens hem.) Hij had zélf abonnementen op alle landelijke en internationale persbureaus en maakte zélf een keus.
Het was leuk om te zien en mee te maken. In die tijd was ik nog erg nonchalant. (Nu nog maar ietsjes minder trouwens.) De kleren die ik aanhad, een extra setje van alles en voldoende ondergoed, dat was het voor die paar dagen.
Toen ik in Londen rondliep op pad naar Radio London gebeurde het: een van mijn schoenen scheurde in tweeën. Ach, denk je dan, even een soort van schoenenreus opzoeken en en nieuw paar kopen. Maar ondanks de wereldstad die Londen is, was er geen schoenenwinkel te vinden met betaalbare schoenen. Zelfs op de markt in de buurt waren alleen hele dure merk-dingen te koop. Ook toen al had de hoofdstad van Brittanië de naam extreem duur te zijn.
Uiteindelijk vonden we een kraampje met zomerschoenen. Ik kwam zoiets toevallig laatst tegen. Die blauw/wit gestreepte sloffen met een rood randje van onderen. Daar heb ik dagen mee rondgelopen en heb ik alle bedrijfsbezoekjes mee afgelegd. Ik moet wel heel excentriek overgekomen zijn. Zeker omdat het pas februari was. .
Kennissen vragen zich soms af waarom er altijd een paar oude schoenen in mijn achterbak ligt. (Mensen die mij kennen nemen de moeite al niet meer om dit te vragen, ze berusten in het gegeven.)
Het komt door een 'zakelijk' bezoekje aan Engeland, ergens in het begin van de jaren negentig. Om kennis te vergaren over het functioneren van regionale omroepen in het Britse koninkrijk, bezocht ik samen met een collega Londen en Norwich om een indruk te krijgen van de omroepen daar.
Ondanks dat de regionale omroepen allemaal centraal onder de landelijke BBC vallen is de onafhankelijkheid tot in de puntjes geregeld. Ik zie nog de verbijstering op het gezicht van de plaatselijke hoofdredacteur in Norwich, toen ik vertelde dat wij als omroep gebruik maakten van een Algemeen Nederlands Persbureau (ANP) dat een selectie van landelijk en internationaal nieuws naar ons toestuurde. Een Gotspe! (volgens hem.) Hij had zélf abonnementen op alle landelijke en internationale persbureaus en maakte zélf een keus.
Het was leuk om te zien en mee te maken. In die tijd was ik nog erg nonchalant. (Nu nog maar ietsjes minder trouwens.) De kleren die ik aanhad, een extra setje van alles en voldoende ondergoed, dat was het voor die paar dagen.
Toen ik in Londen rondliep op pad naar Radio London gebeurde het: een van mijn schoenen scheurde in tweeën. Ach, denk je dan, even een soort van schoenenreus opzoeken en en nieuw paar kopen. Maar ondanks de wereldstad die Londen is, was er geen schoenenwinkel te vinden met betaalbare schoenen. Zelfs op de markt in de buurt waren alleen hele dure merk-dingen te koop. Ook toen al had de hoofdstad van Brittanië de naam extreem duur te zijn.
Uiteindelijk vonden we een kraampje met zomerschoenen. Ik kwam zoiets toevallig laatst tegen. Die blauw/wit gestreepte sloffen met een rood randje van onderen. Daar heb ik dagen mee rondgelopen en heb ik alle bedrijfsbezoekjes mee afgelegd. Ik moet wel heel excentriek overgekomen zijn. Zeker omdat het pas februari was. .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten