Door Jeroen Geerts
Als ik zo op het internet struin, lijkt het wel of iedereen vroeger een boze buurman heeft gehad. De briljante benaming, vermoedelijk ontsproten aan het fantastische brein van Annie M.G. Smidt, werd opgevoerd in de "Ja zuster, Nee zuster" serie die in de jaren 60 werd uitgezonden.
Ik kon me heel erg inleven in de 'boze buurman' perikelen, want ik had er twee! Zowel bij mij thuis in de Rhenenstraat als bij de tante in de Werkhovenstraat, waar ik veel verbleef, waren buurmannen die het niet hadden op kinderen en vooral niet op het lawaai dat die produceerden.
Bij mijn tante thuis ging het om een ouder echtpaar dat getraumatiseerd uit de oorlog was teruggekomen, na jaren in een jappenkamp te hebben gezeten in Indonesië. Ze sloten zich helemaal af van de buitenwereld, ze hadden met niemand contact, ze woonden er voor hun rust. En dan komt er zo'n stel tantes naast ze wonen met neefjes die allemaal lawaai maken.
Dat lawaai varieerde. Lawaai dat werd geproduceerd voor een van de familiehoorspelen zoals de echo die moest worden opgenomen als iemand met een schreeuw uit het vliegtuig sprong.... In het trappenhuis bij mijn tante was de echo fantastisch. Dus werd alles opgesteld voor de opname. Lange verlengsnoeren, een bandrecorder, microfoon en mensen die deze spullen rap weer naar binnen brachten na de opnames. Mijn broer schreeuwde, de opname werd gemaakt en iedereen rende naar binnen, al dan niet met onderdelen. Vlak daarna zwaaide de deur van de buurman open en keek de man met een boze blik het trappenhuis in om te zien wat er aan de hand was. Dit kon natuurlijk worden gevolgd achter het gordijntje van de voordeur van mijn tante.
Ander lawaai dat niet werd geapprecieerd waren de slecht gesmeerde onderdelen van mijn trapauto. Het apparaat was door mijn vader bedacht en gebouwd en was van alle broers boven mij geweest. Tegen de tijd dat hij bij mij aankwam was hij al flink versleten, zoals zoveel van mijn spullen. Piepend en krakend ging ik door de bocht op het gezamenlijke pleintje achter het huis van mijn tante. Dan kon de buurman zomaar aan het hek van zijn tuin komen staan om mij naar binnen te jagen. Mét zwaaiende vuist. Maar dat pikte mijn tante toch niet. Ik weet nog dat ze door de heg heen de buurman er verbaal van langs gaf. Hij moest mij met rust laten. Maar ja, de toon was gezet. Ik durfde haast niet meer buiten te spelen.
Ook thuis bij mijn ouders hadden we een 'boze buurman'. Geen traumageval volgens mij, al zal iedereen in die tijd wel een tik van de oorlog hebben opgelopen. Als we in de tuin aan het ballen waren en de bal ging over de schutting dan was tie weg, of hij kwam kapot gesneden terug.
Deze man wilde ook niet dat er op de stoep voor ons huis werd gevoetbald. Daar stond namelijk zijn pronkstuk aan de weg geparkeerd. Een blauwe Mercedes die we toen al een oldtimer noemden. Prachtig gepoetst, geen krasje of deukje te bekennen. Hij moet verschrikkelijk bang zijn geweest dat er een bal op terecht zou kunnen komen. Iedereen die met een bal aan het spelen was werd dan ook weggejaagd.
Ik had echter een zwager die van voetballen hield en het ook wel leuk vond om een beetje te provoceren. Bij een van zijn bezoeken wilde hij met mij voetballen en ondanks mijn waarschuwingen, aan de voorkant op de stoep. Het duurde niet lang of de buurman stond buiten om ons weg te jagen. Ik rende natuurlijk naar binnen en door het raam kon ik een heftige discussie volgen waarbij mijn zwager zich écht niet liet wegjagen. Het zal er op neer zijn gekomen dat hij de buurman er even aan herinnerde, dat het openbare trottoir toch echt niet van hem was.
Het zijn dingen die je je tegenwoordig niet meer kan voorstellen. Een boze buurman zal niet zo snel meer kinderen wegjagen uit angst door pa of ma in mekaar te worden geslagen. De bal stuksnijden levert in het gunstigste geval een juridische aanklacht op of een aangifte van vernieling bij de politie. In minder gunstige gevallen liggen je ruiten er uit, of erger. Traumagevallen worden eerder weggepest dan min of meer getolereerd en een beetje geholpen.
De boze buurman sterft uit.
Ik kon me heel erg inleven in de 'boze buurman' perikelen, want ik had er twee! Zowel bij mij thuis in de Rhenenstraat als bij de tante in de Werkhovenstraat, waar ik veel verbleef, waren buurmannen die het niet hadden op kinderen en vooral niet op het lawaai dat die produceerden.
 |
| De Mercedes van de Boze Buurman in 1972 (foto: Dienst Stadsontwikkeling Den Haag) |
Bij mijn tante thuis ging het om een ouder echtpaar dat getraumatiseerd uit de oorlog was teruggekomen, na jaren in een jappenkamp te hebben gezeten in Indonesië. Ze sloten zich helemaal af van de buitenwereld, ze hadden met niemand contact, ze woonden er voor hun rust. En dan komt er zo'n stel tantes naast ze wonen met neefjes die allemaal lawaai maken.
Dat lawaai varieerde. Lawaai dat werd geproduceerd voor een van de familiehoorspelen zoals de echo die moest worden opgenomen als iemand met een schreeuw uit het vliegtuig sprong.... In het trappenhuis bij mijn tante was de echo fantastisch. Dus werd alles opgesteld voor de opname. Lange verlengsnoeren, een bandrecorder, microfoon en mensen die deze spullen rap weer naar binnen brachten na de opnames. Mijn broer schreeuwde, de opname werd gemaakt en iedereen rende naar binnen, al dan niet met onderdelen. Vlak daarna zwaaide de deur van de buurman open en keek de man met een boze blik het trappenhuis in om te zien wat er aan de hand was. Dit kon natuurlijk worden gevolgd achter het gordijntje van de voordeur van mijn tante.
Ander lawaai dat niet werd geapprecieerd waren de slecht gesmeerde onderdelen van mijn trapauto. Het apparaat was door mijn vader bedacht en gebouwd en was van alle broers boven mij geweest. Tegen de tijd dat hij bij mij aankwam was hij al flink versleten, zoals zoveel van mijn spullen. Piepend en krakend ging ik door de bocht op het gezamenlijke pleintje achter het huis van mijn tante. Dan kon de buurman zomaar aan het hek van zijn tuin komen staan om mij naar binnen te jagen. Mét zwaaiende vuist. Maar dat pikte mijn tante toch niet. Ik weet nog dat ze door de heg heen de buurman er verbaal van langs gaf. Hij moest mij met rust laten. Maar ja, de toon was gezet. Ik durfde haast niet meer buiten te spelen.
Ook thuis bij mijn ouders hadden we een 'boze buurman'. Geen traumageval volgens mij, al zal iedereen in die tijd wel een tik van de oorlog hebben opgelopen. Als we in de tuin aan het ballen waren en de bal ging over de schutting dan was tie weg, of hij kwam kapot gesneden terug.
Deze man wilde ook niet dat er op de stoep voor ons huis werd gevoetbald. Daar stond namelijk zijn pronkstuk aan de weg geparkeerd. Een blauwe Mercedes die we toen al een oldtimer noemden. Prachtig gepoetst, geen krasje of deukje te bekennen. Hij moet verschrikkelijk bang zijn geweest dat er een bal op terecht zou kunnen komen. Iedereen die met een bal aan het spelen was werd dan ook weggejaagd.
Ik had echter een zwager die van voetballen hield en het ook wel leuk vond om een beetje te provoceren. Bij een van zijn bezoeken wilde hij met mij voetballen en ondanks mijn waarschuwingen, aan de voorkant op de stoep. Het duurde niet lang of de buurman stond buiten om ons weg te jagen. Ik rende natuurlijk naar binnen en door het raam kon ik een heftige discussie volgen waarbij mijn zwager zich écht niet liet wegjagen. Het zal er op neer zijn gekomen dat hij de buurman er even aan herinnerde, dat het openbare trottoir toch echt niet van hem was.
Het zijn dingen die je je tegenwoordig niet meer kan voorstellen. Een boze buurman zal niet zo snel meer kinderen wegjagen uit angst door pa of ma in mekaar te worden geslagen. De bal stuksnijden levert in het gunstigste geval een juridische aanklacht op of een aangifte van vernieling bij de politie. In minder gunstige gevallen liggen je ruiten er uit, of erger. Traumagevallen worden eerder weggepest dan min of meer getolereerd en een beetje geholpen.
De boze buurman sterft uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten