 |
| Foto: Michal Zacharzewski |
Soms denk je terug aan oude collega's en wat er van geworden is. De Engelse term voor 'denken aan vroeger' is 'reminiscing' en dat woord omschrijft dat gevoel het beste, vind ik.
Kostte het vroeger best wel wat moeite om te achterhalen waar oud collega's uithingen en wat ze deden, tegenwoordig hebben we internet en is het in een paar muisklikken uit te vinden.
Zo is Victor Deconinck een oud-collega van mij. Je kent hem wellicht als presentator van Tv programma's als NOVA, Studio Sport en programma's voor Teleac. Ik ken Victor van vóór die tijd als presentator van radioprogramma's in de begintijd van Radio West.
Hij was goed, ervaren en eerlijk. Hij was ook een warhoofd die ons regelmatig in lachen deed uitbarsten. Verschillende malen van de weg afgehaald door de politie omdat de slang van het LPG tankstation nog aan de auto hing. Of we werden gebeld door de redactie van het Algemeen Dagblad omdat hij zijn hondje vergeten was mee te nemen wanneer hij naar ons vertrok. Het beestje liep zielig rond op zoek naar het verdwenen baasje.
Ook een charmeur die koosnaampjes in het rond strooide. Zo noemde hij onze (enige vrouwelijke) technicus 'dikbil' en dat mocht hij, als enige. Niemand anders had ook het lef om haar zo te noemen.
Hij was goed, ervaren en eerlijk. Hij was ook een warhoofd die ons regelmatig in lachen deed uitbarsten. Verschillende malen van de weg afgehaald door de politie omdat de slang van het LPG tankstation nog aan de auto hing. Of we werden gebeld door de redactie van het Algemeen Dagblad omdat hij zijn hondje vergeten was mee te nemen wanneer hij naar ons vertrok. Het beestje liep zielig rond op zoek naar het verdwenen baasje.
Ook een charmeur die koosnaampjes in het rond strooide. Zo noemde hij onze (enige vrouwelijke) technicus 'dikbil' en dat mocht hij, als enige. Niemand anders had ook het lef om haar zo te noemen.
Mij noemde hij een sluipmoordenaar. Volgens Victor was ik lief in mijn interviews, stelde makkelijke, soms dommige vragen en op een gegeven moment jaste ik er met de botte bijl een 'to the point' vraag in wat de geïnterviewde vaak tot stotteren bracht. Ook waardeerde hij mijn kunde om door de juiste vragen te stellen en op de goede momenten stiltes te laten vallen, mensen zelf tot een conclusie te laten komen zonder dat daarvoor een 'hard' interview moest worden afgenomen.
Toen voelde ik me vooral een buitenbeentje omdat 'harde interviews' helemaal in waren, ook waar het totaal niet paste. Nu waardeer ik het oordeel van Victor des te meer. Hij is tegenwoordig galeriehouder in Dordrecht, heeft een mediatrainingsbedrijf en gerenommeerde klanten. Zijn oordeel van toen heeft alleen maar meer waarde gekregen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten