Ik ben Murphy

Door Jeroen Geerts
De morning after. Alleen Trouw lijkt naar mijn idee de juiste waarde van 'nieuws' te hebben ingeschat. Geen voorpagina over de brute overval en gijzeling, want zo wordt de actie van een geestelijk gestoorde eenling gisteren verkocht aan het publiek. Bijna alle media lijken er in mee te gaan. 


Nu even met beide beentjes op de grond. Zou een overval op een patatzaak waarbij alle klanten weg kunnen komen en de eigenaar min of meer gemaakt gemoedelijk met de overvaller praat tot hij spontaan bij de eerste aanblik van politie zijn wapen weggooit, tot deze media-aandacht hebben geleid? Zou het überhaupt in een van de journaals of roddelrubrieken zijn langsgekomen? Zou de avondprogrammering zijn aangepast en zijn vervangen door een verslaggever die al stoethaspelend twee stukje film en een verhaal van 5 minuten voor drie en een half uur herhaalt? 

In hun hart hadden een paar journalisten van de NOS redactie gehoopt dat het een rel als bij Charlie Hebdo zou worden. 'JeSuisNOS' zag ik al als humoristische reactie voorbijkomen op Twitter en Facebook. Is het grappig? In Frankrijk vielen doden en was het een serieuze aanslag. Ik ken journalisten in Nederland die voor dezelfde aandacht graag de dood van enkele collega's over hebben. Niet de dood van henzelf natuurlijk. 

En dan de verslaggeving rond het geheel. Waar CNN zijn eigen calamiteitenredactieteam heeft, die inspringt en overneemt op het moment dat er iets ergs gebeurt, zo heeft Nederland niets. Ook lijken de omroepen niet voorbereid op calamiteiten. Elke keer als er iets gebeurt zie je hetzelfde gebeuren: Een geknutselde uitzending onder regie van Murphy. Alles dat fout kan gaan, gaat fout. Verbindingen die er niet zijn of halverwege wegvallen. Overschakelen naar verkeerde beelden. Het gaat al jaren zo. Al zeker sinds dat het mij opviel bij de vliegramp op Faro in 1992, maar daarvoor waarschijnlijk ook wel. 

Daar is nu iets bijgekomen. Sociale media. Door daar slecht op in te spelen kwam de stoethaspelende verslaggever na een persconferentie tot de conclusie dat nog niet veel over de dader bekend was. Op hetzelfde moment zat de helft van de kijkers op de Facebookpagina van de dader en vond daar uit wat zijn echte naam was, dat hij student was op de TU-Delft, dat hij een paar honderd vrienden had en dat van enig extremisme op zijn Facebook in ieder geval niets was te vinden. Bij het begin van deze 'terroristische daad'  was al duidelijk dat social media het gewonnen had van de traditionele. Terwijl we op TV werden verzocht om even geduld te hebben waren op internet al filmpjes en foto's van de actie beschikbaar.   

En dan die persconferentie waarbij Murphy maar één microfoon per verslaggever voor 3 mensen beschikbaar had gesteld, zodat tijdens de persconferentie verslaggevers vol in beeld met microfoons bleven schuiven en hengelen. Een persconferentie waarbij officieel werd verklaard dat het mediapark zeer goed beveiligd werd. Kennelijk zo goed dat één verwarde knul met een wapen kon doordringen tot de kern van het gebouw waardoor berichtgeving gecorrumpeerd werd, maar dat werd pas ter discussie gesteld aan het eind van de persconferentie, door een verslaggever achter in de zaal die niet te verstaan was. 

De gestoorde dader wilde 10 minuten zendtijd, hij kreeg uren. Zullen we ons even gaan schamen in een hoekje en dan weer met beide benen op de grond verder gaan? 

De kortingsregeling

Door Jeroen Geerts
"It blew up in your face". Een prachtige uitdrukking waarmee aangegeven wordt dat het plannetje dat je bedacht had helemaal verkeerd uitpakt. 

Zo heeft het lunchrestaurant in het winkelcentrum van Maassluis een methode bedacht om klanten te binden. 

Ze geven bij het afrekenen een kortingsbon voor de volgende keer als je langskomt! 

Zo gezegd, zo gedaan. Kaartjes laten maken met de naam, het adres en de € 0,50 die je aan korting krijgt als je het kaartje inlevert. Laat de klanten maar (terug)komen. 

Alleen werkte het niet zo. Klanten die een kaartje kregen lieten dit achter op de tafel van mensen die nog aan het eten of drinken waren en die profiteerden van de korting. Heel sociaal, maar niet de bedoeling.

"Ach", dacht de eigenaar, "dan krijg je geen bon als je hem inlevert, dat scheelt de helft." De klant is slimmer. Mensen die met z'n tweeën waren betaalden apart. De ene kreeg een bon en gaf hem weg aan nog etende klanten, de andere leverde een bon in die hij net had gehad van iemand. 

Inmiddels had de eigenaar steeds minder haar op zijn hoofd. Wat nu? Een datumstempeltje erop: niet op dezelfde dag geldig?  kortingskaartje alleen inwisselbaar met bonnetje van de vorige keer? De eigenaar kon nu zelf ook alle trucjes bedenken die klanten zouden gebruiken om zijn regels te omzeilen.......

Denk na voor je een actie start: 
  • Wat wil je ermee bereiken?
  • Kan het ook anders gebruikt worden?
  • Hoe zit het met misbruik?
  • ......
Denk na, denk na. 

Je wilt toch geen enkele blog missen? 

Schrijf je dan hieronder in met je e-mailadres!

 (Ik misbruik je e-mailadres niet)



Delivered by FeedBurner

Sluipmoordenaar

Foto: Michal Zacharzewski
Door: Jeroen Geerts
Soms denk je terug aan oude collega's en wat er van geworden is. De Engelse term voor 'denken aan vroeger' is 'reminiscing' en dat woord omschrijft dat gevoel het beste, vind ik. 
Kostte het vroeger best wel wat moeite om te achterhalen waar oud collega's uithingen en wat ze deden, tegenwoordig hebben we internet en is het in een paar muisklikken uit te vinden.

Zo is Victor Deconinck een oud-collega van mij. Je kent hem wellicht als presentator van Tv programma's als NOVA, Studio Sport en programma's voor Teleac. Ik ken Victor van vóór die tijd als presentator van radioprogramma's in de begintijd van Radio West. 

Hij was goed, ervaren en eerlijk. Hij was ook een warhoofd die ons regelmatig in lachen deed uitbarsten. Verschillende malen van de weg afgehaald door de politie omdat de slang van het LPG tankstation nog aan de auto hing. Of we werden gebeld door de redactie van het Algemeen Dagblad omdat hij zijn hondje vergeten was mee te nemen wanneer hij naar ons vertrok. Het beestje liep zielig rond op zoek naar het verdwenen baasje. 

Ook een charmeur die koosnaampjes in het rond strooide. Zo noemde hij onze (enige vrouwelijke) technicus 'dikbil' en dat mocht hij, als enige. Niemand anders had ook het lef om haar zo te noemen.   

Mij noemde hij een sluipmoordenaar. Volgens Victor was ik lief in mijn interviews, stelde makkelijke, soms dommige vragen en op een gegeven moment jaste ik er met de botte bijl een 'to the point' vraag in wat de geïnterviewde vaak tot stotteren bracht. Ook waardeerde hij mijn kunde om door de juiste vragen te stellen en op de goede momenten stiltes te laten vallen, mensen zelf tot een conclusie te laten komen zonder dat daarvoor een 'hard' interview moest worden afgenomen. 

Toen voelde ik me vooral een buitenbeentje omdat 'harde interviews' helemaal in waren, ook waar het totaal niet paste. Nu waardeer ik het oordeel van Victor des te meer. Hij is tegenwoordig galeriehouder in Dordrecht, heeft een mediatrainingsbedrijf en gerenommeerde klanten. Zijn oordeel van toen heeft alleen maar meer waarde gekregen.   


Je wilt toch geen enkele blog missen? 

Schrijf je dan hieronder in met je e-mailadres!

 (Ik misbruik je e-mailadres niet)



Delivered by FeedBurner

Fraude

Door: Jeroen Geerts
Ik ben een fraudeur. Ik heb op een oneigenlijke manier een hoog cijfer afgetroggeld voor een werkstuk. 
Foto: Jan Scheijen


Al vanaf dat ik me kan herinneren probeer ik niet het geijkte te doen. Niet dat wat iedereen doet, juist precies iets anders zodat het opvalt. Op de middelbare school in Brabant waar ik zat, moest er een werkstuk voor muziekles worden gemaakt over een muziekband waar je de muziek van kon waarderen. 

Dus de meeste leerlingen kochten een paar muziekbladen en begonnen te knippen en te plakken en via de bibliotheek achter de feitjes van hun band te komen. Dat was het. 

Ik wilde natuurlijk weer wat anders en besloot een radioprogramma op te nemen met een interview er in en muziek van de band. Het zou gaan over Pink Floyd. Het interview zou worden afgenomen met de voorzitter van de Nederlandse fanclub van Pink Floyd. 

Alleen ik had geen platen van de band en had ook geen idee of er een fanclub bestond en waar die dan gevestigd was. Maar creatief als ik was ging ik op bezoek bij mijn vriend in Den Haag die alle platen van Pink Floyd had en daar ook het nodige van af wist. Hij deed of hij de voorzitter van de fanclub was, de feiten die we niet wisten verzonnen we er ter plekke bij. 

Elke keer als ik weer een schandaal langs zie komen van proefschriften en krantenartikelen waarin feiten verzonnen zijn en dat de koppen rollen van journalisten en professoren die daarmee gefraudeerd hebben, kijk ik met schaamrood op mijn kaken, schichtig over mijn schouder.

Toen had ik nog geen benul van de regels rond het verzinnen van feiten en lengte van programma's. Mijn voornamelijk verzonnen werkstuk van maar liefst anderhalf uur (!) werd door de muziekleraar met waardering ontvangen. De klas moest er zeker een half uur naar luisteren. Kijk zó maak je een werkstuk voor de muziekles! 

Een groot excuus is op zijn plaats. Bij deze dan maar.  

Enter your email address:


Delivered by FeedBurner

Boek

Door: Jeroen Geerts
Het is een tijdje stil geweest op dit blog. Ik was bezig met het schrijven van een boek. Met wat tijd over kon mijn streven toch een keertje uitkomen. 


Al verschillende keren eerder was ik met een boek begonnen maar heb het nooit afgemaakt. De contouren van een verhaal zaten in mijn hoofd maar ik kon de juiste draai en het goede plot niet vinden. Vervolgens blijft alleen de sfeer over en dat is te dun. Dan heb je het druk en ligt het weer stil, kortom goede voornemens die niet uitkomen. Ik denk dat op menig computer delen van verhalen staan waar mensen ooit mee zijn begonnen maar die ze nooit hebben afgemaakt. 

Ik weet nog wel dat een van mijn broers een boek ging schrijven. Met een typemachine zat hij op het terras van mijn ouders te zwoegen. Ik heb de resultaten nooit gezien en geloof dan ook dat het een project was dat niet is afgerond. 

Als ik nu terugdenk aan het geploeter van mijn broer met een typemachine dan prijs ik mij gelukkig in het computertijdperk met een stevige bewolking waardoor ik overal  kon schrijven, op allerlei apparaten. Mijn telefoon, tablet, laptop en thuiscomputer. Ondertussen kon Marja meelezen terwijl ik schreef en alvast de ergste typefouten er uit halen. 

Ik moet zeggen dat het project is gelukt door mezelf in de problemen te brengen. Ik zag dat het niet opschoot met schrijven en heb in juli tegen de kinderen gezegd dat ze een boek zouden krijgen met de kerst. Een boek dat ik had geschreven en dat zij leuk zouden vinden. Spanning en nieuwsgierigheid ten top, dan kun je er niet meer onderuit. 

Daardoor kwam er druk op het project. En onder druk werk ik het beste en lukt het ook om zaken goed te plannen en af te ronden. Hoewel het zo ongeveer het eerste is dat ik tegen klanten zeg: 'Plan een datum, dan is er een punt om naar toe te werken en ontstaat er druk' moet ik eerlijk bekennen dat dit vreemd genoeg niet het eerste was waar ik voor mezelf aan dacht. (Zo ongeveer als dat de afvoer bij de loodgieter thuis, het langst verstopt blijft.)

Vrienden en kennissen zijn ingeschakeld voor illustratie, redactie en correctie, betaald met drank, kralen en schelpen. Inmiddels is er een tweede druk waarbij de fouten die er toch nog inzaten, uit zijn gehaald en er is een proloog in het boek gekomen. 

De reacties zijn leuk en verrassend. Soms heel serieus waardoor ik met enige schaamte moet toegeven dat ik me helemaal niet heb voorbereid op het schrijven. Ik plaatste het boek in de categorie 'jeugd, 15+' maar zie dat het door volwassenen nog veel meer gewaardeerd wordt. Ik heb ook helemaal niet onderzocht wat de jeugd leest. Ik heb me een jeugdboekenserie uit mijn jeugd voor de geest gehaald (Bob Evers) en ben begonnen. Gewoon starten en zeker niet te serieus. 

Uiteindelijk ligt er een best wel serieuze roman, het heeft een website, een uitgever, een ISBN nummer en het ligt in de archieven van de Koninklijke Bibliotheek in Den Haag. Er komen nu vragen naar een tweede deel. Ik ben zeer vereerd. 


Je wilt toch geen enkele blog missen? 

Schrijf je dan hieronder in met je e-mailadres!

 (Ik misbruik je e-mailadres niet)



Delivered by FeedBurner

Je kunt me ook volgen op: