Jeroen Geerts: augustus 2015

Sexy Generatiekloof

Door; Jeroen Geerts

Ken je het gevoel dat je krijgt als je beseft dat je ouders ook weleens seks hebben gehad? Kan dat ongemakkelijke gevoel nog erger? Ja hoor.

Mar vertelde dat bij haar in het verzorgingshuis na de lunch de TV aanging. Niet voor iets speciaals, nee, gewoon omdat de TV 's middags altijd aan staat. Na wat gebruikelijke reclameblokken en herhalingen van soapseries kwam er zowaar een documentaire langs.

Bij NPO werd Doc op 2 uitgezonden. "De vrouw in de overgang" was wellicht niet de titel, maar wel de inhoud. Terwijl Mar en haar collega's de tafels afruimden zaten de oudere dames bij de televisie. Het ging er modern en luchtig aan toe. Over het op latere leeftijd nat worden, masturberen, vrijen, seks in het algemeen en seksspeeltjes.

Foto: vipovi.com

Mar kreeg het gevoel thuis bij haar moeder op de bank naar de TV te zitten kijken en dat haar moeder een hand voor haar ogen deed als er een beetje te blote borst langskwam. Aan de gezichten van haar collega's was ook te zien dat ze zich ongemakkelijk voelden bij deze documentaire.

"Jeemig, hebben we nog iets anders om naar te kijken?" riep Mar op gegeven moment. "Ssst", klonk het alleen maar uit de TV hoek. Verder bleef het stil. De oudere, hoogbejaarde dames zaten ademloos naar de TV te kijken. Slechthorenden bewoners waren plotseling helder in hun gehoor. Slechtzienden konden alles moeiteloos volgen.

Waar de ouderen vroeger aan een nieuwe, jonge generatie moest wennen zal de jeugd nu aan een nieuwe oudere generatie moeten wennen.

Kortingsbon

Door: Jeroen Geerts
Eigenlijk wilde ik dit stukje 'het drama van de kortingsbon' noemen, maar het zal wel aan mij liggen dus moet ik niet te hoog van de toren blazen.

Zoals ik goed ben voor het uitzoeken van de goedkoopste luiers, zo moet ik ook op jacht naar de goedkoopste manier om pretparken te bezoeken. Dat werkt niet altijd even goed via Google. Waar ik voor Drievliet binnen de kortste keren kortingsbonnen te pakken had en nog extra 'ouwe lullen' korting voor mijzelf bedongen kreeg, ging het voor Duinrell iets moeizamer.

Op internet was niet echt iets te vinden behalve veel sites die op jacht waren naar mijn E-mailadres en verder niets te bieden hadden. Toen kwam ik op pagina 12 of zo, korting via ING rentepunten tegen. "Heb ik die nog?" dacht ik bij mezelf. Ik had er een hele hoop, maar die waren op een gegeven moment verlopen, of toch niet. Er was veel over te doen geweest. Uiteindelijk blijk ik ruim 100 duizend punten te hebben. Wow! Zoveel?

Meteen gekeken hoe ik met korting, met kleinkinderen naar Duinrell kan. Voor maar 750 punten krijg ik maar liefst € 7,50 korting. Dat scheelt een slok op een borrel van 23 euro. Meteen de punten aangevraagd en via een complex systeem van opeenvolgende mailtjes en partnersites kom je uiteindelijk op de site van Mr. Ticket, waar je de kaarten kunt aanvragen.

Zoals gezegd, de kaarten waren online bij Duinrell te koop voor € 23,-. Bij Mr. Ticket was de goedkoopste kaart € 28,- en er moest ook nog € 0,50 administratiekosten betaald worden. Daar wordt ik nou echt een beetje kriegel van. Een sigaar uit eigen doos zeg maar. De korting verdampt in een klap van 7,50 naar een magere twee euro.

Je meldt het bij de klantenservice van ING en krijgt als antwoord dat ze niet verantwoordelijk zijn voor deze gang van zaken. Hun partner, Mr. Ticket beroept zich er op dat dit nu eenmaal 'de afspraken zijn met Duinrell'.

Natuurlijk kun je afhaken en je rentepunten terugvragen, maar ik ben Hollands: dus twee euro is altijd nog twee euro.

Als je dan ná het kopen vervolgens ontdekt dat een kaartje via de ANWB nog goedkoper was geweest en dan ook zonder dat rentepunten-gedoe, dan daalt het humeur nog verder. Maar kop op, iedereen wordt wel eens opgelicht*, liever voor een paar euro dan voor heel veel geld. Dus op naar Duinrell en een leuke dag gehad.

Wie schetst mijn verbazing als ik drie dagen na het bezoek aan Duinrell een folder van Blokker krijg waarin een bon zit waarmee ik voor € 13,50 naar Duinrell kan........om gek van te worden.

*Alvast een bericht voor de betrokken bedrijven: "opgelicht" is natuurlijk wat sterk uitgedrukt, en "misleidt" is de juridische term die ik zou moeten aanwenden. Echter volgens mijn advocaat, die dit voor 200 rentepunten van de supermarkt en drie zegels van de koffie heeft uitgezocht, mag ik "opgelicht" gebruiken vanuit de journalistieke vrijheid die ik geniet.

Gastvrij

Door Jeroen Geerts

"Laten we daar dan even wat drinken", roep ik terwijl ik wijs naar een leuk klein terrasje waar we net voorbij kwamen in the middle of nowhere. We zijn nu al een paar uur aan het scooteren op ons Griekse eiland en als het zo warm is als nu, dan krijg je daar dorst van. We keren op de stille weg en rijden terug naar het terras dat heerlijk in de schaduw van wat oude olijfbomen ligt.

We schuiven aan bij een van de tafels, ik doe mijn pet af en Mar kijkt rond voor een kaart. De ober komt naar buiten en met een brede glimlach vraagt hij in keurig Engels of hij wat voor ons kan betekenen.

Doe mij maar Cola Light, zeg ik. De ober verontschuldigd zich voor het niet hebben van light cola, of het ook 'Diet Fanta' mag zijn. Dat mag. Mar houdt het bij een flesje water. "Groot of klein?" vraagt de bediende. "Doe maar klein", zegt Mar, want groot betekent in Griekenland meestal een liter of meer.

We genieten van het uitzicht. Door de bomen zien we de zee in de verte liggen en doordat de plek waar we nu zitten aan een dal ligt, ontstaat een soort trek waardoor een koelere wind de ergste hitte wegneemt.

Foto: Ploberger

De ober is rap terug, zet de drankjes neer, inclusief nootjes en chipjes, trekt een stoel erbij en gaat ook zitten. Ik trek een wenkbrauw op naar Mar, hoewel het niet ongebruikelijk is komen de Grieken nooit zo direct de eerste keer bij je aan tafel zitten.

Deze man wel, hij vraagt honderduit over waar we vandaan komen, wat we hebben gezien en adviseert waar we nog zeker naar toe moeten gaan. Hij is zelf een keer in Nederland geweest, zijn oom heeft er een bedrijf. Het is gezellig, we bestellen nog een drankje.

Een fles ouzo komt op tafel. We tikken een glaasje achterover. En nog een. Een derde slaan we met moeite af, want we moeten nog scooteren. Na ruim een uur staan we op om het eiland verder te verkennen.

Op de vraag of ik mag afrekenen trekt de ober bijna een boos gezicht. Natuurlijk niet. Wij waren zijn gasten. Ja, dat wel, maar je moet toch leven, proberen wij uit te leggen. De man lacht en zegt dat hij prima rond kan komen van zijn werk. We kijken een beetje verbijsterd, denk ik. Hij legt uit dat hij de eigenaar is van de auto-garage in de stad. Het terras is geen terras, maar gewoon de achtertuin die een beetje op een terrasje lijkt.

"Volgens mij zijn wij horken en was deze man de perfecte gastheer" zeg ik als we op de scooter zitten. Wij hebben nog nooit mensen aan tafel uitgenodigd die spontaan onze tuin in kwamen lopen, toen we nog niet gehekt waren.

________________________________________

Dit verhaal staat in het boek "Het Ballen-Bevrijdings-Front", samen met nog 31 andere verhalen over de Griekse eilanden. Je kunt het boek bestellen bij boekenbestellen.nl.

Zwaluwen

Door: Jeroen Geerts

Met veel gratie komen de zwaluwen over vliegen en blijven nét boven het water vliegen om met open bekkie een slokje te nemen.

Liggend aan een zwembad in Griekenland, bij een te hoge temperatuur, zie je dit soort dingen. Het zijn er ook veel dit keer, wel een stuk of 10. Natuurlijk weet ik dat het drinken is wat ze doen maar het lijkt wel een spel dat de vogels met elkaar spelen. Even het water aantikken.

Foto: E.G.Hunt

Het meest bizar is dat de vogels kennelijk een vliegrichting hebben afgesproken. Met mijn biertje in de hand zie ik alle vogels van links naar rechts aan mij voorbijvliegen."He", zeg ik tegen Mar. "Gisteren vlogen ze van rechts naar links, ik weet het zeker."

De zwaluwen weten ook precies de zwemmende toeristen te ontwijken als ze gracieus overvliegen en heel even het water raken. De ultieme perfectie. Zo lijkt het.

Gelukkig zijn er ook zwaluwen die er niet veel van bakken. Ze zijn lomp. Ze komen met veel bravoure aanvliegen, gaan richting water maar schatten hun vlieghoogte slecht in. Ze plonzen in het water en worstelen zich er vervolgens weer uit. Dát zijn de dieren naar mijn hart.

Orthodox

Door: Jeroen Geerts

Plotseling denk ik weer terug aan de lagere school. Aan de pater die ons godsdienstles gaf en al kettingrokend voor de klas stond. Toen al was er twijfel over het roken van sigaretten en hoe goed dat wel of niet was. Dat kan niet anders want ik vroeg spontaan aan de pater 'of God het wel goed vond dat hij rookte'. Hij moest daar erg om lachen. Maar ja, we waren natuurlijk ook katholieken en die mogen wel wat plezier in het leven hebben.

Hoe ik daar op kom? Aan het tafeltje naast ons bij G-Plaza op het dolfijnplein in Kos zitten een priester van de Grieks-orthodoxe kerk, zijn vrouw die minstens 15 jaar jonger is, hun twee kinderen en de ouders van de vrouw. Ze praten gezellig, drinken wat en roken hun sigaretten weg. Zo nu en dan kijkt de priester zijn what's app na, of logt even in op facebook of er nog berichten zijn.

Klinkt allemaal heel normaal en menselijk. Maar ziet er voor ons toch vreemd uit vanwege het uiterlijk van de priester. De man is in een lange zwarte soutane gekleed en heeft een zwaar kruis aan een ketting om zijn hals hangen. Hij heeft een lange baard en hem wordt respect betoond door minimaal de helft van de Griekse lokale bevolking die voorbijkomt. Roken en telefoon checken past niet bij zo'n orthodox uiterlijk. We kunnen het dan ook niet laten om naar dit spektakel te blijven kijken.

Nu is het niet de eerste keer dat we orthodoxe priesters in een wat vreemde situatie

tegenkomen. Waar wij gepaste afstandelijkheid en vooral geen frivole uitingen gewend zijn bij vertegenwoordigers van de kerk, lijken Grieks orthodoxe priesters niets menselijks vreemd. Zo zijn we een priester met zijn vrouw tegengekomen op Rhodos, waarvan de veel jongere vrouw toch best bijzonder gekleed was: met een heel diep decolleté. Of die priester (foto) op Corfu die met een videocamera om, al winkelend in het toeristengebied een honkbalpetje droeg. Alsof je Sinterklaas op een racefiets ziet rijden.

Ondertussen is op het plein in Kos de priester opgestaan en heeft zijn jongste dochter op de arm genomen omdat die erg begon te huilen. Zijn vrouw voedt het wat oudere kind ondertussen. Je zou toch verwachten dat oma inspringt om te helpen, zo denken we. Maar niets is minder waar. De priester komt even later terug, hij is in de keuken even een flesje op gaan warmen en geeft zijn kleinste nu te eten.

Liedje in je hoofd

Door Jeroen Geerts
Lange tijd dacht ik dat ik de enige was die het had: 's morgens bij het opstaan een liedje in mijn hoofd. Maar toen zag ik gelukkig een facebook berichtje van een oud collega van me en wist dat ik niet gek aan het worden was.

Soms is het overduidelijk waar de songs in mijn hoofd vandaan komen. (Ik blijf een probleem houden met de term 'liedjes') Zo ben ik na een programma over 'zoveel jaar' songfestival wekenlang met allerlei songfestival nummers wakker geworden: 'Rechtop in de wind', 'Ik zie een ster', 'Save all your kisses for me', 'Amsterdam' en ga zo maar door. Zelfs een nummer als 'De Troubadour' kwam in het lijstje voor. En ik maar zingen onder de douche tijdens het wakker worden.

Maar meestal is er geen touw aan vast te knopen: ik wordt wakker met de meest waanzinnige nummers waar geen link bij is te leggen. 'Goldfinger' terwijl ik al maanden geen James Bond gezien heb bijvoorbeeld. Uit welke krochten van mijn duistere brein ontspruiten deze weergaven?

Nu heb ik wel een vreemde tik als het om muziek gaat. Ik herken vaak stukjes muziek uit het verleden in een nummer (zogenoemde samples) terwijl er nergens een verwijzing naar gegeven wordt. Zo merkte ik dat de radio-edit opening van Macklemore & Ryan Lewis met 'Can't hold us' een sample bevat van Dave Clark Five met 'Bits and Pieces'. Vergelijk zelf maar en probeer daarna ergens uit te vinden of dit ook klopt. Er wordt nergens op internet melding van gemaakt, voor zover ik kan nagaan.

Misschien dat van die opslagplaats van muziek in mijn hoofd 's nachts zo nu en dan even de veiligheidsklep opengaat. Dan wordt ik op vakantie wakker met het nummer 'No more, mister nice guy' van Alice Cooper in mijn hoofd, terwijl ik dat nummer toch echt al jaren niet meer heb gehoord.

North Sea Worst

Door Jeroen Geerts

Ik keek onlangs naar een verslag van het North Sea Jazz festival en zag dat het nog steeds niet naar mijn zin was.

Foto: David Ritter

Toen ik bij Radio West werkte werd het festival nog in Den Haag georganiseerd. Logisch dat ook Radio West aandacht aan het North Sea Jazz besteedde. Omdat het een groot festival was, werden alle hens aan dek verwacht bij de uitvoering van het verslag. Ik heb daar nooit aan meegedaan.

Dat was eigenlijk een principekwestie. Op zo'n prominent muziekfestival als North Sea Jazz draait het om de muziek en ik kan me dan ook voorstellen dat als je op de radio naar het North Sea Jazz festijn wilt luisteren, het toch ook vooral om de muziek gaat.

Daar had Radio West echter geen oren naar. 'We zijn een informatieve zender, dus moeten er goede reportages komen', zo werd beslist. En zo konden de luisteraars na 3 minuten muziek van een topartiest zomaar in een onderbreking terecht komen waarbij de worstenverkoper op de eerste verdieping van het congresgebouw 5 minuten lang werd gevraagd hoe het met de verkoop ging en de klanten mochten vertellen hoe de worst smaakte.

Ben ik tegen een reportage over de worstenverkoop? Nee hoor, geen probleem, maar doe dat lekker in een pauze.

Want ondanks mijn argument dat de mensen toch de muziek willen horen, is deze manier van aandacht besteden aan een van de meest prominente festivals van Nederland jarenlang zo doorgegaan. Prominente artiesten werden ruw onderbroken voor onzinreportages. En, nee, ik heb nooit gehoord dat dit zo 'moest' vanwege auteursrechten op de optredens of zoiets.

Onlangs zag ik dus een verslag op TV van de VPRO waarbij een mooi optreden werd onderbroken voor een pretinterview met een artiest bij de achteringang van het zalencomplex. Ben ik nou de enige die zich daar mateloos aan ergert?