Door Jeroen Geerts
Niemand zal ooit toegeven dat ze 'm hebben, maar iedereen heeft wel een plek voor goedbedoelde rotzooi (wij niet hoor!)
Je kent de spullen wel die je krijgt als iemand van een lange reis terugkomt en waarvan je dan denkt "Wat dacht je toen je dit voor mij kocht?" Auw, pijnlijk, je zegt er natuurlijk niets van, maar aanvaard het in dank. Na enige tijd (weken) gaat het in de kast en nog wat later (maanden) verdwijnt het naar zolder. Jaren later gaat het bij de grote schoonmaak naar de recycling.
Nu mijn moeder al jaren dood is kan ik wel vertellen hoe zij er mee omging. Ook zij kreeg goedbedoelde rommeltjes en souvenirs van visite. Het kreeg een ereplek op de kast en werd bejubeld in het gesprek dat volgde.
Na vertrek van de gasten verdween het voorwerp van óp de kast naar ín de kast. Die kast was namelijk gereserveerd voor goedbedoelde voorwerpen. Waar Wim Sonneveld een Rododendron voor nodig had, deed mijn moeder dit met een kast.
Bij gebrek aan geheugen training voor 50 plussers (toen had je nog geen omroep Max) bekwaamde mijn moeder haar geheugen door het feilloos plaatsen van voorwerpen óp de kast bij aanstaand bezoek. Zij wist precies wat ze van wie gekregen had en dat stond dan ook netjes óp de kast als deze gasten kwamen.
Na lange tijd werd er weleens wat afgevoerd (gewoon in de prullenbak, de recycling bestond nog niet) en dat was dan 'kapot gevallen' of iets dergelijks, als er al naar gevraagd werd.
Ik moet zeggen dat ik wat meer op mijn vader lijk. Hij kreeg eens een klein kniptangetje voor zijn verjaardag van een familielid die het niet zo breed had. Na afloop van de verjaardag zei hij: "Wat moet ik nou toch met zulk speelgoed?" En de kniptang werd vervolgens aan mij gegeven. Toch een soort recycling...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten