Door Jeroen Geerts
Onderweg naar huis merk ik het al. Dat nare gevoel dat de achterkant van de auto je probeert in te halen, in de bochten naar rechts. Naar links is er niks aan de hand. Ach, denk ik, een lekke band. Het is al jaren geleden dat ik een lekke band heb gehad. Toen heb ik die band helemaal kapot gereden omdat ik het domweg nauwelijks in de gaten had. De Audi A4 waar ik in reed was zo stabiel dat hij zelfs met een lekke band aan de voorkant nauwelijks afwijkingen vertoonde. Toen ik erachter kwam was de band al helemaal naar de filistijnen.
Ik heb wel een keer gehad dat een collega mijn auto op het midden van de rotonde had gereden omdat hij die over het hoofd had gezien. Eigenlijk was alleen de band lek, zo zei hij. Ik naar de garage, autosleutel ingeleverd en gevraagd of ze de band die achterin lag wilden repareren. Even later kwam de garagehouder met een grote lach op zijn gezicht en een aan stukken gescheurde band om een verfrommelde velg de wachtkamer binnen. Ik had natuurlijk nog niet achterin gekeken.
Bij mijn huidige goedkope monstertje (Peugeot 206, 1.4 diesel) blijkt de achterband helemaal leeg te zijn als ik thuiskom. Ook de stabiliteit van dit autootje valt me heel erg mee, ik merkte er niet veel van. Vervolgens het wiel gewisseld voor het thuiskomertje (een smal bandje) en naar benzinepomp om er wat meer lucht in te blazen. Het lijkt er op dat inderdaad alleen de zon nog voor niks opgaat. Ik moet 1 euro betalen voor lucht in mijn band. Één euro! En dan was de lucht nog niet eens gebakken! We zijn helemaal van god los!
Dan gaat de zoektocht beginnen voor de reparatie. Want als je een tuinset, een bijzettafel of een auto wilt kopen op Hemelvaartsdag dan kan dat, maar ondanks alle progressieve wetgeving omtrent de vrijheid van openingstijden in ons land is er geen garage open. En morgenochtend vroeg moet ik iemand naar Schiphol brengen.
Dus rijdt ik rondjes in een Haagse wijk waar allerlei kleine garages zitten, in de hoop er eentje aan te treffen die open is. Die vind ik. Een Russische man (hij leek een beetje op Poetin) is gewoon aan het werk. Na een beetje handen en voetentaal, al wijzend op de thuiskomer onder de auto, pakt de man mijn band en wil hem wel maken voor een tientje.
Als hij de band oppompt verschijnt een klein scheurtje aan de rand van het profiel. 'Kan niet maken, moet nieuwe band' zo roept Poetin. Nieuwe banden heeft tie niet, dus 'kapotte band gaat weer in auto'. Na nog drie rondjes in de wijk en een vrolijk zwaaiende Poetin elke keer als ik langskom, geef ik het maar op.
Dan maar met de volgeladen auto op het thuiskomertje, rustig aan naar Schiphol. Er zit niks anders op. Ik moet ondertussen denken aan een legendarische lekke band bij de auto van mijn ouders. 'Hij hobbelt een beetje', zo zegt mijn moeder bij thuiskomst. Het was al bijzonder dat ze in de auto reed want ondanks dat ze een zwaar bevochten rijbewijs had (talloze keren examen gedaan) wilde mijn vader eigenlijk niet dat mijn moeder in de auto reed. Mijn vader haalde zijn schouders op, maar een paar dagen later vertelde hij toch ook dat de auto wat hobbelde.
Bij controle bleek dat in een van de banden een naaldhak van wel een centimeter of 8 stak, helemaal in de band gedreven. Alleen de achterkant was nog zichtbaar. Hij sloot kennelijk zo goed af dat de band ook bijna niet leegliep. Nu was mijn vader leraar autotechniek, dus zou je verwachten dat hij wel door zou hebben dat er iets mis was. Of zou hij stiekem een vrouw op naaldhakken hebben aangereden?
Onderweg naar huis merk ik het al. Dat nare gevoel dat de achterkant van de auto je probeert in te halen, in de bochten naar rechts. Naar links is er niks aan de hand. Ach, denk ik, een lekke band. Het is al jaren geleden dat ik een lekke band heb gehad. Toen heb ik die band helemaal kapot gereden omdat ik het domweg nauwelijks in de gaten had. De Audi A4 waar ik in reed was zo stabiel dat hij zelfs met een lekke band aan de voorkant nauwelijks afwijkingen vertoonde. Toen ik erachter kwam was de band al helemaal naar de filistijnen.
Ik heb wel een keer gehad dat een collega mijn auto op het midden van de rotonde had gereden omdat hij die over het hoofd had gezien. Eigenlijk was alleen de band lek, zo zei hij. Ik naar de garage, autosleutel ingeleverd en gevraagd of ze de band die achterin lag wilden repareren. Even later kwam de garagehouder met een grote lach op zijn gezicht en een aan stukken gescheurde band om een verfrommelde velg de wachtkamer binnen. Ik had natuurlijk nog niet achterin gekeken.
Bij mijn huidige goedkope monstertje (Peugeot 206, 1.4 diesel) blijkt de achterband helemaal leeg te zijn als ik thuiskom. Ook de stabiliteit van dit autootje valt me heel erg mee, ik merkte er niet veel van. Vervolgens het wiel gewisseld voor het thuiskomertje (een smal bandje) en naar benzinepomp om er wat meer lucht in te blazen. Het lijkt er op dat inderdaad alleen de zon nog voor niks opgaat. Ik moet 1 euro betalen voor lucht in mijn band. Één euro! En dan was de lucht nog niet eens gebakken! We zijn helemaal van god los!
Dan gaat de zoektocht beginnen voor de reparatie. Want als je een tuinset, een bijzettafel of een auto wilt kopen op Hemelvaartsdag dan kan dat, maar ondanks alle progressieve wetgeving omtrent de vrijheid van openingstijden in ons land is er geen garage open. En morgenochtend vroeg moet ik iemand naar Schiphol brengen.
Dus rijdt ik rondjes in een Haagse wijk waar allerlei kleine garages zitten, in de hoop er eentje aan te treffen die open is. Die vind ik. Een Russische man (hij leek een beetje op Poetin) is gewoon aan het werk. Na een beetje handen en voetentaal, al wijzend op de thuiskomer onder de auto, pakt de man mijn band en wil hem wel maken voor een tientje.
Als hij de band oppompt verschijnt een klein scheurtje aan de rand van het profiel. 'Kan niet maken, moet nieuwe band' zo roept Poetin. Nieuwe banden heeft tie niet, dus 'kapotte band gaat weer in auto'. Na nog drie rondjes in de wijk en een vrolijk zwaaiende Poetin elke keer als ik langskom, geef ik het maar op.
Dan maar met de volgeladen auto op het thuiskomertje, rustig aan naar Schiphol. Er zit niks anders op. Ik moet ondertussen denken aan een legendarische lekke band bij de auto van mijn ouders. 'Hij hobbelt een beetje', zo zegt mijn moeder bij thuiskomst. Het was al bijzonder dat ze in de auto reed want ondanks dat ze een zwaar bevochten rijbewijs had (talloze keren examen gedaan) wilde mijn vader eigenlijk niet dat mijn moeder in de auto reed. Mijn vader haalde zijn schouders op, maar een paar dagen later vertelde hij toch ook dat de auto wat hobbelde.
Bij controle bleek dat in een van de banden een naaldhak van wel een centimeter of 8 stak, helemaal in de band gedreven. Alleen de achterkant was nog zichtbaar. Hij sloot kennelijk zo goed af dat de band ook bijna niet leegliep. Nu was mijn vader leraar autotechniek, dus zou je verwachten dat hij wel door zou hebben dat er iets mis was. Of zou hij stiekem een vrouw op naaldhakken hebben aangereden?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten