Door Jeroen Geerts
Als je uit de luiers bent, voor je gevoel nèt, dan sta je er ook zo weer in. Verblijd met de komst van maar liefst 3 kleinkinderen binnen 5 maanden (verdeeld over drie kinderen) is het privé flink wat drukker geworden. Als betrokken grootouders help je namelijk mee. Je regelt wat, je haalt wat spulletjes in huis en voor je het weet sta je een soort van logeerkamer voor baby's op te tuigen. Daarnaast moet het spul ook allemaal vervoerd worden en dus schaf je een beetje grotere auto aan.
Dan volgt het aanbiedingen-jagen: "Pa, jij hebt toch een Makro kaart? Daar is dat speciale stuk speelgoed in de aanbieding. Kun je dat even halen?" en voor je het weet loop je aanbiedingen te jagen voor babyvoer en luiers.
Dat is namelijk de "lokker van de super". Door een gecreëerde schaarste kan de prijs van babymelkpoeder flink hoog gehouden worden. Bordjes met "niet meer dan twee blikken per klant" en horrorverhalen over Chinezen die hier de schappen leegkopen zorgen voor een lachend Nutricia management. Want hoewel de borden "niet meer dan 2 blikken per klant" overal in de supers hangen en de schappen overal bijna leeg zijn, heb ik nog nooit een mega inkopende klant gezien (jij wel?).
Met de luiers is het iets anders: de aanbiedingen voor merkartikelen vliegen je om de oren maar zijn verschrikkelijk onduidelijk. De gebruikelijke aanbiedingen van twee dozen voor de prijs van 1, de derde doos gratis en 'nu voor de helft van de prijs' worden extra spannend omdat altijd onduidelijk blijft wat je er nu eigenlijk voor krijgt.
In het krantje staat wél de aanbieding per doos of pak, maar meestal niet het aantal luiers dat in de verpakking zit. En dat varieert nogal, het kunnen er zomaar 10 meer zijn per verpakking van 40 tot 50 stuks. Ook als in het krantje staat hoeveel er in zitten, dan nog blijkt dat in de winkel nogal eens flink te verschillen waardoor een aanbieding plotseling verdampt. Een praktijk die wat mij betreft dicht tegen oplichting aanligt. Als je niet oplet ben je zomaar veel duurder uit dan je dacht.
Kortom: voor je het weet sta je als opa en oma in een rijtje bij de Makro of een of andere supermarkt tussen de luiers, samen met andere opa's en oma's op rekenmachines uit te rekenen of de luiers wel goedkoop zijn. Het gaat tenslotte om de prijs per stuk en alles onder de 16 cent mag goedkoop genoemd worden. Klantvriendelijk zou zijn om als supermarkt de prijs per stuk te vermelden en je daar aan te houden.
Dan nog tandenknarsend bij de kassa. Maximaal één aanbieding per klant, dus daar staan twee senioren met een wagentje vol luiers en op de lopende band een scheidingsbordje tussen het eerste portie en het tweede portie luiers. Apart afrekenen, want die poppenkast is nodig. Ik troost me aan de meewarige blik van kassière en de andere luier-ladende senioren.
Als je uit de luiers bent, voor je gevoel nèt, dan sta je er ook zo weer in. Verblijd met de komst van maar liefst 3 kleinkinderen binnen 5 maanden (verdeeld over drie kinderen) is het privé flink wat drukker geworden. Als betrokken grootouders help je namelijk mee. Je regelt wat, je haalt wat spulletjes in huis en voor je het weet sta je een soort van logeerkamer voor baby's op te tuigen. Daarnaast moet het spul ook allemaal vervoerd worden en dus schaf je een beetje grotere auto aan.
Dan volgt het aanbiedingen-jagen: "Pa, jij hebt toch een Makro kaart? Daar is dat speciale stuk speelgoed in de aanbieding. Kun je dat even halen?" en voor je het weet loop je aanbiedingen te jagen voor babyvoer en luiers.
Dat is namelijk de "lokker van de super". Door een gecreëerde schaarste kan de prijs van babymelkpoeder flink hoog gehouden worden. Bordjes met "niet meer dan twee blikken per klant" en horrorverhalen over Chinezen die hier de schappen leegkopen zorgen voor een lachend Nutricia management. Want hoewel de borden "niet meer dan 2 blikken per klant" overal in de supers hangen en de schappen overal bijna leeg zijn, heb ik nog nooit een mega inkopende klant gezien (jij wel?).
Met de luiers is het iets anders: de aanbiedingen voor merkartikelen vliegen je om de oren maar zijn verschrikkelijk onduidelijk. De gebruikelijke aanbiedingen van twee dozen voor de prijs van 1, de derde doos gratis en 'nu voor de helft van de prijs' worden extra spannend omdat altijd onduidelijk blijft wat je er nu eigenlijk voor krijgt.
In het krantje staat wél de aanbieding per doos of pak, maar meestal niet het aantal luiers dat in de verpakking zit. En dat varieert nogal, het kunnen er zomaar 10 meer zijn per verpakking van 40 tot 50 stuks. Ook als in het krantje staat hoeveel er in zitten, dan nog blijkt dat in de winkel nogal eens flink te verschillen waardoor een aanbieding plotseling verdampt. Een praktijk die wat mij betreft dicht tegen oplichting aanligt. Als je niet oplet ben je zomaar veel duurder uit dan je dacht.
 |
| "Duidelijke" aanbieding.... |
Kortom: voor je het weet sta je als opa en oma in een rijtje bij de Makro of een of andere supermarkt tussen de luiers, samen met andere opa's en oma's op rekenmachines uit te rekenen of de luiers wel goedkoop zijn. Het gaat tenslotte om de prijs per stuk en alles onder de 16 cent mag goedkoop genoemd worden. Klantvriendelijk zou zijn om als supermarkt de prijs per stuk te vermelden en je daar aan te houden.
Dan nog tandenknarsend bij de kassa. Maximaal één aanbieding per klant, dus daar staan twee senioren met een wagentje vol luiers en op de lopende band een scheidingsbordje tussen het eerste portie en het tweede portie luiers. Apart afrekenen, want die poppenkast is nodig. Ik troost me aan de meewarige blik van kassière en de andere luier-ladende senioren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten