Jeroen Geerts: februari 2014

Bijzonder

Door Jeroen Geerts.
Ben weer gewoon aan het worden. Je niks aantrekken van trends kan schoppen tegen de gevestigde orde zijn maar levert ook eens in de zoveel tijd een moment van meegaan-met-de-tijd op.

Iets wat vroeger leuk was, op een gegeven moment oubollig werd kan zomaar weer populair worden. Okay, ik leg uit. De laatste maanden valt me op dat de TV reclame meer en meer bevolkt wordt door jonge mannen met een baard. Het viel mij het eerst op in de Wehkamp reclame, maar er volgen er steeds meer. Wat blijkt: de baard wordt weer hip!

Nu ben ik al sinds mijn achtiende trots op mijn baard, die ik in verschillende lengtes heb gehad en onbedoeld ook wel eens in verschillende kleuren. Hier schrijf ik daar over.
Nu ben ik plotseling weer superhip!

De hipster van tegenwoordig draagt een baard en een snor. Soms hele bijzondere baarden en snorren. Zoek maar eens foto's van "Hipster Beard". Binnenkort eens uitzoeken wat een baarddonatie oplevert, als ik zo dat artikel hierboven lees.

Het is een trend die overwaait uit het hippe New York en kan dus via Wehkamp zomaar ook ons land veroveren. Mmm. Dus als je maar lang genoeg bijzonder probeert te zijn wordt je vanzelf weer gewoon. Bah, eigenlijk.

Verkooppraatjes

Door Jeroen Geerts
Duidelijk, ik moet ophouden met het gezeur over senioren, oud voelen en opa en oma gedoe. Soms wordt je pijnlijk met de neus op de feiten gedrukt. Marja is niet blij.
Ik had al gezegd dat we om praktische redenen zijn overgestapt op een andere auto.

Na een prachtig verhaal 2 jaar geleden over de aankoop van onze Saab kunnen we nu weer een ander verhaal schrijven. De lol van toen bleek verschrikkelijk onpraktisch in het vervoer van spullen, kinderen en kleinkinderen.

De keus is dan makkelijk, op zoek naar een andere auto. We gaan niet voor mooi, uitstraling of lol maar puur voor ruimte en komen uit bij een Seat Alhambra. (Als je nu "bah" roept mag je het ook een Ford Galaxy of VW Sharan noemen, die zijn hetzelfde) Heerlijk om een kinderwagen niet ingeklapt achterin te rijden en dan nog een aantal kratten boodschappen en troep kwijt te kunnen plus drie volwaardige stoelen als achterbank.

De Saab hebben we ingeruild met een zielig verhaal over ruimte, vervoer, kleinkinderen en opa en oma worden. De garage heeft ons goed begrepen, maar om dat nou meteen op internet te slingeren.....zoals gezegd: Marja is niet blij.

Luiers

Door Jeroen Geerts
Als je uit de luiers bent, voor je gevoel nèt, dan sta je er ook zo weer in. Verblijd met de komst van maar liefst 3 kleinkinderen binnen 5 maanden (verdeeld over drie kinderen) is het privé flink wat drukker geworden. Als betrokken grootouders help je namelijk mee. Je regelt wat, je haalt wat spulletjes in huis en voor je het weet sta je een soort van logeerkamer voor baby's op te tuigen. Daarnaast moet het spul ook allemaal vervoerd worden en dus schaf je een beetje grotere auto aan.

Dan volgt het aanbiedingen-jagen: "Pa, jij hebt toch een Makro kaart? Daar is dat speciale stuk speelgoed in de aanbieding. Kun je dat even halen?" en voor je het weet loop je aanbiedingen te jagen voor babyvoer en luiers.

Dat is namelijk de "lokker van de super". Door een gecreëerde schaarste kan de prijs van babymelkpoeder flink hoog gehouden worden. Bordjes met "niet meer dan twee blikken per klant" en horrorverhalen over Chinezen die hier de schappen leegkopen zorgen voor een lachend Nutricia management. Want hoewel de borden "niet meer dan 2 blikken per klant" overal in de supers hangen en de schappen overal bijna leeg zijn, heb ik nog nooit een mega inkopende klant gezien (jij wel?).

Met de luiers is het iets anders: de aanbiedingen voor merkartikelen vliegen je om de oren maar zijn verschrikkelijk onduidelijk. De gebruikelijke aanbiedingen van twee dozen voor de prijs van 1, de derde doos gratis en 'nu voor de helft van de prijs' worden extra spannend omdat altijd onduidelijk blijft wat je er nu eigenlijk voor krijgt.

In het krantje staat wél de aanbieding per doos of pak, maar meestal niet het aantal luiers dat in de verpakking zit. En dat varieert nogal, het kunnen er zomaar 10 meer zijn per verpakking van 40 tot 50 stuks. Ook als in het krantje staat hoeveel er in zitten, dan nog blijkt dat in de winkel nogal eens flink te verschillen waardoor een aanbieding plotseling verdampt. Een praktijk die wat mij betreft dicht tegen oplichting aanligt. Als je niet oplet ben je zomaar veel duurder uit dan je dacht.

"Duidelijke" aanbieding....

Kortom: voor je het weet sta je als opa en oma in een rijtje bij de Makro of een of andere supermarkt tussen de luiers, samen met andere opa's en oma's op rekenmachines uit te rekenen of de luiers wel goedkoop zijn. Het gaat tenslotte om de prijs per stuk en alles onder de 16 cent mag goedkoop genoemd worden. Klantvriendelijk zou zijn om als supermarkt de prijs per stuk te vermelden en je daar aan te houden.

Dan nog tandenknarsend bij de kassa. Maximaal één aanbieding per klant, dus daar staan twee senioren met een wagentje vol luiers en op de lopende band een scheidingsbordje tussen het eerste portie en het tweede portie luiers. Apart afrekenen, want die poppenkast is nodig. Ik troost me aan de meewarige blik van kassière en de andere luier-ladende senioren.

Liedje

Door Jeroen Geerts

Sinds wanneer hebben we het over liedje? Ben ik de enige die dit infantiel vind klinken? In mijn DJ tijd hadden we het over "nummer", "song" en "artist" maar nooit over liedjes, ja hoogstens als het over kinderen voor kinderen ging.

Nu heeft iedereen het altijd over liedjes. Coaches, radiopresentatoren, zangers en juryleden van serieuze en niet zo serieuze talentenshows. Liedjes! Waar komt dat vandaan? Komt het voort uit een toenemend nationalisme en moet alles meer en meer in het Nederlands gezegd worden? Gaan we de kant van Frankrijk uit waar chauvinisme heeft geleid tot het minimaal gebruiken van buitenlandse termen? Ik weet niet hoe hoog de muur moet worden die we om ons heen bouwen maar het is nog niet zo lang geleden dat internationaal georiënteerd technisch personeel met geen mogelijkheid in Frankrijk aan de slag kon omdat alle internationale, vaak Engelstalige termen waren vertaald in het Frans.

Ook de Vlamingen hadden er een beetje last en er werden daar ook veel woorden in het Vlaams vertaald. (Helikopter werd Wentelwiek, Bodyguard werd Buitenwipper, Centrifuge werd Uitzwierder) Bij de Vlamingen werd het meestal ingegeven door een doorgeslagen afkeer van de Waalse overheersing.

Moeten we hier dan ook overstappen op dit gebruik? Voortaan over de Lolknuppel praten als we een Joystick gebruiken?

Gelukkig voor de taalpuristen hebben wij als Nederland ook internationale woorden voor onze rekening genomen. Overal ter wereld gebruikt iedereen het woord "apartheid".

Afin, als we hier persé het infantiele en kinderachtige "liedje" willen gebruiken laten we dan ook gaan praten over platenruiters.
Wah? Platenruiters! (= Disque Jockeys)

Ballenbevrijdingsfront

Door Jeroen Geerts

Heerlijk op het balkon zittend, kijken we uit over het zwembad. Drie ballen lijken met elkaar te spelen, elkaar achtervolgend, dan weer knuffelend. Soms met z'n drieën, soms gaat er eentje vandoor en volgen de andere twee pas later. Er lijkt echt leven in te zitten.

Mijmerend over een leven als bal in een Grieks zwembad, lekker luierend en zwevend door het water gaat het mis. De rode bal komt vast te zitten achter de stang van het zwembadtrapje. Pogingen om los te komen lukken niet. Zijn maatjes blijven eerst bij hem, maar gaan later toch weer verder met hun spirituele dans over het water. Alleen ontbreekt nu de harmonie.

Ze gaan nog regelmatig bij hun maatje kijken, maar het mag niet baten, de rode bal zit hopeloos vast.

Ik kijk het zo eens een paar uur aan. Ik voel mee met de rode bal en zijn ballenvrienden. Ik zit niet lekker meer op mijn balkonnetje. Ik ga naar beneden, de trappen af, om het hotel heen, naar het zwembad. Ik maak de bal los en hij drijft meteen naar zijn vriendjes waar hij verwelkomd wordt. Ik zweer het, er zit leven in die ballen! Ik kan weer rustig op mijn balkonnetje zitten kijken en mijmeren. Ik ben een vreselijke muts.

@

Door Jeroen Geerts

Bah! Ben helemaal gemoderniseerd en lijd aan enorme beroepsdeformatie. Gedemoniseerd dus. Beroepsdemonisatie.....

Ik lees: Ik @ een boterham......

Als jij nu net probeerde op de "volgen" knop te klikken of op @elsjes op de foto van de tweet, ben je bijna net zo ver heen als ik. Tijden veranderen en wij veranderen mee.

Ettertjes

Door Jeroen Geerts
Fantastisch, al die commotie over het reclamespotje van Corendon waarin over "ettertjes" gesproken wordt als het over kinderen-op-vakantie gaat.

Wat een onzin. Waar we over onze eigen familie mogen zeggen wat we willen mogen anderen niets zeggen. Het is een trend die al jaren aan de gang is en steeds erger wordt.

Mijn (klein)kinderen zijn soms ook ettertjes. Ik noem een van mijn kleinkinderen een spuugbeestje, want dat is ze. Voel je vrij om dat ook te doen, ik wordt niet boos.

Toen ik in de jaren 80 in een buurthuis in Den Haag aan het werk was, kon er niet worden gepraat over het gedrag van kinderen uit de buurt. Ze konden zeker niet fysiek buiten de deur worden gezet zonder dat pa of ma even verhaal kwamen halen. Als een kind zich daarentegen misdroeg in aanwezigheid van pa of ma werd met de vuist vol in het gezicht van het kind uitgehaald. Vreemd toch?

Waar komt deze verandering vandaan? Ik heb vroeger weleens met stenen naar het glas gegooid dat in een muur van de buurman was gemetseld. Daar kreeg ik van de buurman een draai om mijn oren voor. Klagen bij mijn ouders deed ik niet omdat die boos op mij zouden worden, niet op de buurman.

Heeft het te maken met het zoeken naar verantwoordelijken buiten jezelf, buiten je omgeving?

Zo lijkt het wel. Als je kind het niet goed doet op school, is de school slecht, of de leraar, maar zeker niet je kind. Als een auto uit de bocht vliegt is de weg niet goed en is dus Rijkswaterstaat verantwoordelijk. Als je op je neus valt op straat ben je gestruikeld over een scheefliggende stoeptegel en is de gemeente verantwoordelijk. Bij een vulkaanuitbarsting had de overheid moeten voorkomen dat er mensen in de buurt waren. ZE hebben het fout gedaan. Altijd. Geloof me: als de wereld vergaat, krijgt God de schuld. Iemand moet de schuld krijgen, want zelf zijn we niet schuldig. Nooit.

Waar is de eigen verantwoordelijkheid? We willen alles zelf doen, op onszelf zijn en niet lastig gevallen worden. Dan moeten we ook de verantwoordelijkheid nemen die daarbij hoort. Ik moet zeggen dat dit enige oefening vereist: we zijn een beetje veranderd. Ik schrijf dit nu -al hemelbestormend en hoogdravend- maar toen mijn hond een keer werd aangereden bij het oversteken van de straat begon ik ook tekeer te gaan tegen de automobilist. Hij had te hard gereden en niet goed opgelet, volgens mij. Maar het was gewoon een kwestie van eigen schuld. Je hond opsluiten in de auto met de raampjes open en dan naar de overkant van een drukke weg lopen is vragen om problemen. Mijn schuld, mijn verantwoording.

Dan terug naar de Ettertjesreclame Corendon. Waarom al die commotie? Alle kinderen zijn nu eenmaal weleens ettertjes en een gillend en schreeuwend kind in het vliegtuig (of in het restaurant) is een verschrikking. Ja ja, behalve als het je eigen kind is zeker.......bla bla. Ouders zitten er tegenwoordig vaak glunderend bij als kindlief zich misdraagt in plaats van de overlast te beperken. Boos kijken doen ze naar de andere kinderen die zich misdragen. Dát zijn de ettertjes!

(Met mijn hond, Bas, liep het goed af trouwens. Erg geschrokken maar niet gewond.)

Misplaatsingen

Misplaatsingen en verschrijvingen zijn zo verschrikkelijk grappig. Vertalingen vanuit het Chinees naar het Engels en vervolgens naar het Nederlands, je lacht je een bult. Megapixels, afgekort naar MP wordt vanuit het Engels dan Parlementslid (Member of Parliament).

Maar het kan nog gekker. Zoals bekend zijn we regelmatige Griekenlandgangers en waren vorig jaar zeer verbaasd dat we een roltrap aantroffen in een klein plaatsje op een eiland. Dat hadden we nog nooit gezien daar. Meestal is er voldoende ruimte om alles gelijkvloers te doen. Dus het nut van liften en roltrappen in kleinere plaatsen ontbreekt. Dit leek ook erg op een prestige-object. De rest van de straat was het aangluren niet waard, maar dit pand was voorzien van een roltrap voor een winkel op de eerste verdieping. Net een echte stad!

Nou kom je in Griekenland wel vaker rare dingen tegen. Deze past wel in een "vakantie in de hel" aflevering. Voor als je overweegt een appartementje te kopen.....

......is dit toch geen aanlokkende blikvanger.

Maar het mooiste kwam toch van Travelbird, een reisorganisatie in Nederland die speciale aanbiedingen heeft voor mensen die zich abonneren op hun nieuwsbrief.

Hun kennis van de Griekse eilanden spant toch wel de kroon......

Wachten op de andere schoen

Een prachtig staaltje meegemaakt van wachten op de tweede schoen. Ik weet niet of jullie bekend zijn met het verhaal, maar het is in het Amerikaans een bekende uitdrukking. "Waiting for the other shoe to drop".

Een man komt laat van zijn werk terug bij het pension waar hij logeert. Op zijn kamer begint hij zich uit te kleden en trekt zijn ene schoen uit en gooit die in de hoek. Dan herinnert hij zich dat de hospita heeft gevraagd wat stiller te doen met de schoenen omdat zij er wakker van wordt. De tweede schoen legt hij dan ook voorzichtig op de grond. Een uur later maakt zijn hospita hem wakker met de vraag of hij asjeblieft ook die andere schoen wil laten vallen, dan kan ze rustig in slaap vallen.
Verwijzingen naar dit verhaal vind je hier en hier.

Bij ons thuis geeft de eerste die opstaat de katten hun brokjes. Drie katten, met metalen bakjes waarin je de brokjes duidelijk hoort vallen in een stil huis. Vanmorgen stond Marja als eerste op. In halfslapende toestand hoor ik de katten voor haar uit naar beneden rennen. Dan volgt het ritueel. Het geluid van vallende brokjes in het metalen bakje één, het geluid van vallende brokjes in bakje twee......en daarna wordt het stil.

Na tien minuten ben ik maar opgestaan omdat ik niet meer kon slapen. "Waarom krijgen maar twee katten brokjes vanmorgen?" vraag ik aan Marja. "Oh" zegt ze "in het derde bakje zaten nog genoeg brokjes." De schoen valt vandaag niet meer, maar het geeft mij een extra vroege start.