Door: Jeroen Geerts.
In de jaren 70 was het gebruikelijk dat je via ezelsbruggetjes dingen leerde. Zo heb ik altijd op de volgende manier geleerd om getallen groter dan 10 te schrijven: zoals je het zegt. Dus negentien leerde ik schrijven zoals je het zegt: éérst de negen en dan de tien ervoor. Bedoeling was dat je het dan ook ooit weer af zou leren en gewoon 1-9 schrijft. Bij mij is dat natuurlijk nooit gelukt. Nu schrijf ik de getallen nog steeds zoals ik ze zeg. Dus bij honderdnegenentwintig: eerst de 1 dan de 9 en dan prop ik er nog een 2 tussen. Wonderlijk. Nog wonderlijker is het dat ik geen moeite heb om de getallen te tikken. Rare jongen, die Jeroen.
De schrijfwijze van getallen zoals ik die hanteer schijnen nog veel meer mensen te gebruiken. Ik las dat er zelf een psycholoog op is afgestudeerd die ook als advies meegaf nóóit dit soort schoolmethodes meer te gebruiken. Voor m'n leven getraumatiseerd kennelijk, ja-ja.
Overigens werd de methode van ezelsbruggetjes niet alleen op de lagere school gebruikt, tijdens de Franse les in het voortgezet onderwijs heb ik het verschil tussen accent aigu en accent grave geleerd als 'streepje naar de deur' en 'streepje naar het raam' en ben daar zo tot aan mijn examen mee doorgerold. (Ramen en deuren zitten in scholen altijd aan dezelfde kant in verband met het rechts schrijven, je krijgt altijd licht van links. Ik schrijf natuurlijk links dus zat altijd in mijn eigen schaduw.) Ook nu nog relateer ik bij het plaatsen van accenten altijd aan deur en raam (ongeacht waar de deur en het raam zitten op dat moment trouwens). Getraumatiseerd dus!
Na school gebruik je er nog heel wat ezelsbruggetjes bij. Zo is bakboord links en stuurboord rechts. In baK zit de K van linKs en in stuuR de R van Rechts. Ik zal er vast niet uniek in zijn en die psycholoog zal zijn hoofd wel schudden want je moet gewoon leren en niet via ezelsbruggetjes blijven werken want dan weet je het niet echt. Dan ben je een ezel die een bruggetje nodig heeft om verder te komen. Ja hoor. Dan mag ik vast ook geen associatie-geheugensteuntjes meer gebruiken. " Als ik de voordeur van het slot doe, moet ik er aan denken het vlees uit de vriezer te halen" . Verdomd, dat werkt goed bij mij, maar is vast heel erg fout!
In de jaren 70 was het gebruikelijk dat je via ezelsbruggetjes dingen leerde. Zo heb ik altijd op de volgende manier geleerd om getallen groter dan 10 te schrijven: zoals je het zegt. Dus negentien leerde ik schrijven zoals je het zegt: éérst de negen en dan de tien ervoor. Bedoeling was dat je het dan ook ooit weer af zou leren en gewoon 1-9 schrijft. Bij mij is dat natuurlijk nooit gelukt. Nu schrijf ik de getallen nog steeds zoals ik ze zeg. Dus bij honderdnegenentwintig: eerst de 1 dan de 9 en dan prop ik er nog een 2 tussen. Wonderlijk. Nog wonderlijker is het dat ik geen moeite heb om de getallen te tikken. Rare jongen, die Jeroen.
De schrijfwijze van getallen zoals ik die hanteer schijnen nog veel meer mensen te gebruiken. Ik las dat er zelf een psycholoog op is afgestudeerd die ook als advies meegaf nóóit dit soort schoolmethodes meer te gebruiken. Voor m'n leven getraumatiseerd kennelijk, ja-ja.
 |
| Foto: Krzysztof |
Na school gebruik je er nog heel wat ezelsbruggetjes bij. Zo is bakboord links en stuurboord rechts. In baK zit de K van linKs en in stuuR de R van Rechts. Ik zal er vast niet uniek in zijn en die psycholoog zal zijn hoofd wel schudden want je moet gewoon leren en niet via ezelsbruggetjes blijven werken want dan weet je het niet echt. Dan ben je een ezel die een bruggetje nodig heeft om verder te komen. Ja hoor. Dan mag ik vast ook geen associatie-geheugensteuntjes meer gebruiken. " Als ik de voordeur van het slot doe, moet ik er aan denken het vlees uit de vriezer te halen" . Verdomd, dat werkt goed bij mij, maar is vast heel erg fout!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten