Airco

Door: Jeroen Geerts.
We zijn een keer op vakantie geweest naar Curaçao en dat is ons prima bevallen. Behalve de drukkende, tropische hitte. Toen we uit het vliegtuig stapten zei Marja: "Goh, dat voel je goed, de warmte van die motoren". Alleen is die warmte 14 dagen bij ons blijven hangen. 


Nu ben ik iemand die niet goed in hoge temperaturen functioneert en ik  weet dat investeren in een airco ervoor zorgt dat mijn productiviteit op peil blijft.  En dat geldt tegenwoordig ook voor de nachtrust op onze slaapkamer. 
Airco "Noisy"


Een paar jaar geleden hebben we bij Blokker in de aanbieding een goedkope airco gekocht. Zo eentje met een slang er aan die je uit het raam kan hangen. Hij koelt goed, maar maakt ook een verschrikkelijke herrie. 

Dat is iets waar je aan went, de compressor die aanslaat met zo'n kracht dat de airco bijna een kwartslag draait. Als de compressor niet aan is dan blaast het ding lucht, ook met een hoop herrie. 

Als we op vakantie zijn wordt ik altijd jaloers op de fluisterstille airco die aan de muur hangt in de hotelkamer. Hoewel, voor ons is dat een fluisterstille. Ik hoor andere mensen er nogal eens over klagen. Die raad ik dan ook aan een Blokker airco te kopen. 

Als we terug thuis zijn is het weer even wennen aan de herrie, maar je slaapt er zo doorheen. Een extra voordeel is dan dat je geen andere herrie hoort en dus ook geen last hebt van de gemeente die plantsoenonderhoud doet om 7.00 uur 's morgens en buren die om half negen in het weekend met klussen beginnen.  

Daar is een extra voordeel bijgekomen: onze nieuwe kitten-kat kan janken wat-tie-wil.... we horen hem toch niet. Anders hadden wij hem -alle goede voornemens ten spijt- vast alweer helemaal verziekt en 's nachts op de slaapkamer genomen en zo....we zijn zulke doetjes....

Goede Doelen

Door: Jeroen Geerts.
Een paar Goede Doelen zou ik toe willen schreeuwen: doe niet zo dom! Even een voorbeeldje: de dierenloterij. Mijn hart werd verscheurd door beelden van zielige dieren op TV en ik besloot mee te doen met hun SMS inzameling, elke maand een bedrag van € 1,85. Daarmee hielp ik de dieren en kon een prijs winnen. Nu zijn er best veel mensen die voor alles wat ze geven iets terug willen hebben dus ik kan me de insteek voorstellen. Ik heb nooit gekeken of ik iets gewonnen heb, dat boeit me niet. Daarvoor doe ik niet mee. 

Wel wordt ik giftig als ik vervolgens regelmatig wordt bestookt met brieven van Stichting Dierenlot. Bríéven! Papier! Die dingen die via de postbode bij je thuis worden bezorgd. Waarvan ik weet dat ze -zelfs in de grootste bulk- rond de € 1,- per stuk kosten om bij mij thuis te krijgen en die vervolgens in de prullenbak verdwijnen. Meestal dan ook nog voorzien van een pen of bloknootje. Dat is per brief meer dan de helft van mijn bijdrage per maand! In de huidige tijd zijn er voldoende mogelijkheden om mij op een andere manier te bereiken. Ook echte reclame hoeft geen geld te kosten als erkent goed doel. Nu weet ik wel dat in de totale inkomsten en uitgaven er best meer dan 50% naar het goede doel gaat, maar ik heb niets met het totaal, ik heb iets met mijn persoonlijke situatie, die is scheef en dat is dom.  

Voor mij een reden om op te zeggen. Ik heb nu gekozen voor een meer directe manier van het financieel ondersteunen van zielige en nooddruftige dieren, zonder papieren oproepen, papieren nieuwsbrieven en cadeautjes voor mij. Geef die maar aan de mensen die zich er voor inzetten. 

Dat is voor mij sowieso de belangrijkste reden om bij collectes aan de deur geld te geven. Niet de goede doelen die zeker de laatste jaren met een zwaar negatief imago te kampen hebben door de hoge salarissen in de top van hun organisaties. Daar lijden de kwaden onder de goeden. Ik kan redelijk eenvoudig nagaan of een goed doel is erkend als ik twijfel, maar een jaarrekening aan de deur doornemen zie ik me niet zou gauw doen. De regels voor het "erkend zijn" gaan namelijk niet over de hoogte van het salaris van de top, maar wel dat bijvoorbeeld minimaal de helft van de inkomsten naar het Goede Doel gaan. 
Foto: Helmut Gevert

Het gaat mij bij deurcollectes om de ménsen die langs de deur gaan. Er staat een potje met klein geld en briefjes van 5 in de kast bij de voordeur om te geven. Voor het goede doel en om die collectanten een hart onder de riem te steken. En ik geef aan alles, niet alleen aan iets dat na aan mijn hart ligt, omdat mijn broer aan kanker is overleden of ik een diabeet in de familie heb, of omdat een kennis in Afrika ontwikkelingswerk doet. 

Als ik dan zo'n grietje van 15 zie collecteren onder bescherming van vader, dan denk ik wel dat het tijd wordt om met een pin-betaalmachine langs de deuren te gaan. Maar wél langs de deuren gaan. Kijk me maar recht in de ogen als je die bijdrage vraagt. Jij collecteert met je hart en 100 % wat in die bus gaat, gaat naar je goede doel.  



   

Ezelsbruggetjes

Door: Jeroen Geerts.
In de jaren 70 was het gebruikelijk dat je via ezelsbruggetjes dingen leerde. Zo heb ik altijd op de volgende manier geleerd om getallen groter dan 10 te schrijven: zoals je het zegt. Dus negentien leerde ik schrijven zoals je het zegt: éérst de negen en dan de tien ervoor. Bedoeling was dat je het dan ook ooit weer af zou leren en gewoon 1-9 schrijft. Bij mij is dat natuurlijk nooit gelukt. Nu schrijf ik de getallen nog steeds zoals ik ze zeg. Dus bij honderdnegenentwintig: eerst de 1 dan de 9 en dan prop ik er nog een 2 tussen. Wonderlijk. Nog wonderlijker is het dat ik geen moeite heb om de getallen te tikken. Rare jongen, die Jeroen. 

De schrijfwijze van getallen zoals ik die hanteer schijnen nog veel meer mensen te gebruiken. Ik las dat er zelf een psycholoog op is afgestudeerd die ook als advies meegaf nóóit dit soort schoolmethodes meer te gebruiken. Voor m'n leven getraumatiseerd kennelijk, ja-ja.


Foto: Krzysztof
Overigens werd de methode van ezelsbruggetjes niet alleen op de lagere school gebruikt, tijdens de Franse les in het voortgezet onderwijs heb ik het verschil tussen accent aigu en accent grave geleerd als 'streepje naar de deur'  en 'streepje naar het raam' en ben daar zo tot aan mijn examen mee doorgerold. (Ramen en deuren zitten in scholen altijd aan dezelfde kant in verband met het rechts schrijven, je krijgt altijd licht van links. Ik schrijf natuurlijk links dus zat altijd in mijn eigen schaduw.) Ook nu nog relateer ik bij het plaatsen van accenten altijd aan deur en raam (ongeacht waar de deur en het raam zitten op dat moment trouwens). Getraumatiseerd dus!

Na school  gebruik je er nog heel wat ezelsbruggetjes bij. Zo is bakboord links en stuurboord rechts. In baK zit de K van linKs en in stuuR de R van Rechts. Ik zal er vast niet uniek in zijn en die psycholoog zal zijn hoofd wel schudden want je moet gewoon leren en niet via ezelsbruggetjes blijven werken want dan weet je het niet echt. Dan ben je een ezel die een bruggetje nodig heeft om verder te komen. Ja hoor. Dan mag ik vast ook geen associatie-geheugensteuntjes meer gebruiken. " Als ik de voordeur van het slot doe, moet ik er aan denken het vlees uit de vriezer te halen" . Verdomd, dat werkt goed bij mij, maar  is vast heel erg fout!  

Spoken

Door: Jeroen Geerts.
We zijn niet bang voor spoken. Ik ben daar heel rechtlijnig in, ik geloof niet dat doden invloed kunnen uitoefenen op de levenden anders dan wat er aan gedachten van die dode mensen in ons eigen geheugen zit. Dus spoken bestaan niet. 


Dus als er iets vreemds gebeurt zoek ik naar een logische verklaring. Die kon ik toch bijna niet vinden toen er op de alarmcamera allemaal "spookbeelden" verschenen!

De camera "filmt" de beelden als het ware, met zo'n 3 beeldjes per seconde. Op één zo'n beeldje staat het spook, op de anderen niet. 
De camera wordt geactiveerd als er beweging is, dus er is wel degelijk iets dat langskomt of vliegt. Eigenlijk zien we dit alleen in de zomerse maanden, dus het lijkt ook nog seizoensgebonden. (De spoken overwinteren ergens, kennelijk.)

Het valt ook op dat het spook fel oplicht in het  infrarood-licht wat dan weer betekent dat het redelijk dichtbij de camera is.

We hebben al veel bijzondere dingen op de camera gezien: spinnetjes en rupsjes die langstrekken en enorm lijken omdat ze over de lens lopen en fel wit zijn door het infrarode licht. Vogels die voorbij komen vliegen. Die zien er dan redelijk goed uit en dat betekent weer dat de spoken heel snel voorbij komen omdat het altijd bewogen beelden zijn. 

Gisteren kwamen we er achter wat onze spoken zijn: vleermuisjes. De beestjes fladderen met een enorme snelheid door de tuin in onnavolgbare patronen. Zo nu en dan zal er eentje dicht langs de camera komen en opgenomen worden. Vleermuizen! Tja, wat wil je als je naast een begraafplaats woont, daar spookt het. 




Grote TV

Door Jeroen Geerts.
Bij een presentatie enige tijd geleden kwam ik samen met collega's in een vergaderruimte met daarin verschillende media-middelen. Laptop, beamer en een grote TV. Leuke dingen allemaal en de aanwezigen discussieerden over "hun maat" TV.

Ik liet tussen neus en lippen vallen dat ik thuis dezelfde TV als daar in het zaaltje (een 60 inch 1,52 meter diagonaal scherm) had staan. Het viel stil in het zaaltje. Daar kwamen de jaloerse blikken.... "Ik mocht van mijn vrouw maar een 26 inch TV kopen (66 centimeter)"... "Bij mij kwam er geen grotere dan 32 inch (82 centimeter) in huis, anders paste hij niet in de kast" "Jeroen, hoe krijg je dat voor elkaar?" was de  vraag. 
60 inch, 1,27 meter


Kijk, de TV lijkt nog steeds een "mannending" te zijn. Vrouwen lijken meestal tegen verandering in mannendingen te zijn, tenzij ze er zelf mee komen. Nu hadden we vroeger een TV die niet zo groot was, als we film keken dan via de beamer aan het plafond op een groot scherm. Onze woonkamer is best aan de grote kant en de TV stond echt aan de overkant van onze bank achter een kamerscherm. Soms was dat gewoon te ver weg. 

Toen onze zoon op kamers ging wilde hij ook een TV en zei voor de grap dat hij die van ons wel mee zou nemen. "Nou" zei Marja "eigenlijk een goed plan, dan kunnen wij een ietsepietsie grotere TV nemen want deze is eigenlijk wat aan de kleine kant voor het duidelijk lezen van ondertitels en zo"

Dan komt het er op aan waar je samen naar toe gaat. Wij gingen naar de MAKRO en als je in zo'n grote fabriekshal staat dan lijkt elke TV klein. Ik wees een TV aan die net één maatje groter was dan de huidige en Marja vond dat eigenlijk aan de kleine kant. Ze liep naar nog een maatje groter en vond dat wel een verbetering. 

We kochten een TV en ik begon al te vermoeden dat we flink uitgeschoten waren met de maat toen de TV uit de doos moest om in de auto te mee te kunnen. Toen we thuiskwamen en de TV op zijn plaats hadden gezet hebben we er hard om gelachen. Van geen TV in de woonkamer naar een woonkamer om de TV. Hij was gróót, huge! 50 inch, 1,27 meter.

Toen deze TV vervolgens gestolen werd bij een inbraak (hoe is het mogelijk, zo'n groot en zwaar ding) hebben we uit frustratie nog een maatje gróter teruggekocht. Deze paste niet in een auto en moest bezorgd worden. "Als er nog eens ingebroken wordt mogen ze hun rug breken op het apparaat" zo was de conclusie van Marja. 


Oorlogstoestanden

Door: Jeroen Geerts.
De schappen in de supermarkt bij de groente afdeling zijn leeg. Er is geen sla meer. Niets, nergens, alleen maar lege schappen. 
Hoogvliet 's-Gravenzande
Foto: Jeroen Geerts

Vertwijfeld staan we bij de lege schappen en vragen ons af of dan nu toch echt wereldoorlog III is uitgebroken. Heeft iedereen besloten vandaag de sla te bestormen? Is er geen voorraad binnengekomen? De laatste bakjes rauwkost vliegen de plank af, twee vrouwen vechten om het allerlaatste bakje. Daar zit al een sticker op dat hij bijna over de datum is.

Het gebeurt vaker bij mij in de super. Het wordt warm en het bier is plotseling uitverkocht. Of de rosé. (Ik kijk naar de temperatuur van de komende week en koop daarop al vooraf mijn rosé in.) 

Toch maar even informeren bij de meneer van de groente. "Meneer de Groenteman, gaat Hoogvliet failliet? Is de rekening van de sla-leverancier niet betaald?" De man zucht diep, hij is waarschijnlijk al meerdere keren vandaag aangesproken. "Het is op, alle sla... Omdat het vandaag zo warm is kopen veel mensen sla en nu is het op." De bedrijfsleider komt er bij staan: "Sorry, sorry, sorry. Het is zo warm dat de sla is uitverkocht."

Ik vraag aan de bedrijfsleider en de groenteman of ze de krantenkoppen in chocoladeletters, de radioberichten, televisiejournaals en hun eigen gezonde verstand gemist hebben. Het is nu al drie dagen flink warm en een hittegolf met een nieuw record zit eraan te komen. En tóch komt het als een verassing dat mensen vanwege het warme weer meer sla, bier en rosé kopen. De mannen zijn voorlopig niet blij met me. 

Garantie

Door: Jeroen Geerts
Garantie tot aan de deur en misschien nog iets daar voorbij. Dat is het gevoel dat ik krijg als ik sommige apparaten een tijdje heb en dan vervolgens iets ervoor nodig heb. 
Originele Graphic: Steve Woods


Te horen krijgen dat het volledig "uit de tijd" is of een "model dat niet meer verkrijgbaar is" deed me vroeger nog wel eens voelen als iemand die niet met zijn tijd meegaat, maar dat is over. Niet ik ben "out of date" maar de producent of leverancier geeft onvoldoende service! 

Nog eergisteren had ik het over mijn E-reader, een Bebook. Nu wil ik voor dat ding opzoeken hoe groot de geheugenkaart mag zijn die er in kan. Let wel: twee jaar oud en op de website van Bebook niets meer over te vinden. Een uiterst populair apparaat en geen info, gebruiksaanwijzingen, updates, niets, niets, niets! Alleen maar nieuwe modellen. 

Gelukkig zijn er gebruikersgroepen die je verder kunnen helpen. Andere gebruikers die kennelijk tegen hetzelfde probleem zijn aangelopen en die elkaar dan maar helpen op internet.

Nu gaat dit over mijn Bebook, maar we zijn allemaal wel eens zoiets tegen gekomen. Dat je van een goedkoop Chinees alarmsysteem van de Aldi niets meer terugvindt op de site van Aldi de week nadat deze uit de aanbieding is gegaan. "Te goedkoop" vindt ik geen reden. Bah. 

Voor mij geen Bebook meer. Never. Alleen nog dingen van  bedrijven die een archief hebben voor hun oude apparaten en daar lang ondersteuning voor geven. Zoals het hoort. 

Rotstreek

Door Jeroen Geerts
"Was jij dan vroeger zo'n lieverdje " Mijn kinderen hebben het regelmatig gevraagd en ik heb bijna altijd met "nee" geantwoord (soms met "ja, voor de grap). 
Foto: Marja vd Kaaij

Er zijn echter streken waar ik extra spijt van heb. Op een leeftijd van 12 of 13 had ik een krantenwijk in Den Haag. Bij een van de huizen waar ik het Binnenhof in de bus deed  stond een briefje in het raam dat er katjes gratis af te halen waren. 

Nu hadden wij thuis een hond, Daisy. Een felle Fox Terriër die regelmatig naar schoenen hapte van voeten die voorbij kwamen. Plek voor andere huisdieren was er niet en daar was ook geen behoefte aan. Althans, niet bij mijn ouders. De hond moest genoeg zijn. Trouwens, de felheid van de hond was zodanig dat andere huisdieren het predicaat "prooi" zouden krijgen, dus niet slim om te doen. 

Maar ik had behoefte aan iets van mezelf en vond de katten in het raamkozijn lief, aardig en leuk. Impulsief heb ik aangebeld, gevraagd om een kat en die ook direct meegekregen. Hoe ik het zou aanpakken met mijn ouders? Die brug zouden we wel nemen als ik daar aankwam. 

Eerst ging ik bij een vriendje langs om samen een verhaal in elkaar te zetten. We hadden de kat gered van de verdrinkingsdood. Hij zat in een zak en een man wilde hem in het water van de Soestdijksekade gooien. Wij hebben hem meegekregen toen we protesteerden.

Mijn ouders waren wel onder de indruk van het verhaal, dat ik in de tuin aan hen vertelde. Binnenkomen was er niet bij want Daisy stond luid grommend en blaffend achter de deur. Die had al geroken dat er extra eten in de tuin stond. Mij was ook duidelijk dat dit 'm niet ging worden. Mijn vriendje ging nog thuis vragen of hij een kat mocht houden maar daar werd van bovenaf de trap al duidelijk aangegeven dat huisdieren (met bijbehorende haren, stront en onderhoud) niet welkom waren.

We hebben de kat naar het asiel gebracht. Hij was nog kitten dus heeft waarschijnlijk wel een goede plaats gekregen. Dat hoop ik dan maar. Ik schaam me nog diep. Wat een rotstreek. 

Boekenkast

Door Jeroen Geerts.
Sinds twee jaar of zo lees ik alleen nog maar boeken via mijn e-reader. Dat apparaat mag dan ook nu al een "oud beestje" genoemd worden. Ook mijn vrouw was binnen de kortste keren om en is al aan haar derde apparaat toe. Bij haar gingen ze elke keer stuk.
Foto: 11010010
 

Het grote voordeel van de e-reader is dat (vooral voor mensen zoals ik, die moeilijk kunnen kiezen) je koffer op vakantie een stuk lichter wordt. Wij namen meestal 5 boeken per persoon mee. Voor het geval een boek -of twee- tegenviel. (Niet dat ik daar ooit gebruik van maak: als ik begin in een boek lees ik het uit. Ik bijt me erdoorheen. Zelfs als ik een soort Da Vinci code in een christelijke omgeving met biddende hoofdpersonen tref. In mijn hele leven heb ik misschien 4 keer een boek niet uitgelezen.)

Een paar keer in de afgelopen jaren bleek het niet mogelijk om een e-book te pakken te krijgen van iets dat ik per se wilde hebben. Meestal dingen voor mijn werk van overspannen en ouderwetse verenigingsstrategen en uitgevers die denken dat het e-book de hond in de pot is voor de winst die op publicaties worden gemaakt. Dat leidt dan weer tot bijzondere acties: ik ken een schooldirecteur die alle boeken voor zijn leerlingen op papier inkoopt omdat ze niet als e-book beschikbaar zijn. Vervolgens slaat hij de boeken op, sloopt een exemplaar en laat die inscannen en stelt vervolgens dat digitale exemplaar beschikbaar aan zijn leerlingen. Anders worden de tassen te zwaar. Hulde voor zo'n man! Schande voor de uitgevers!

Nu, na een paar jaar, hebben Marja en ik een aardige verzameling boeken en kijken we al een tijdje met een scheef oog naar de boekenkast in de kamer. Die was al flink gesaneerd, alleen de top exemplaren staan er nog. Maar het oogt nog steeds als iets uit de jaren 70. Goh, dat is een geleerd man: kijk eens naar die volle boekenkast! 

Kortom, we gaan nog verder saneren en alleen de pareltjes blijven nog over. De rest? Waar ik echt geen afscheid van kan nemen gaat in een doos op zolder om later een keer afscheid van te nemen. De andere boeken gaan in een doos naar de recycling. Daar zijn ze enorm blij met boeken. Ik heb straks een boekenkast 3punt0. Geleerdheid wordt voortaan niet meer gemeten aan de hand van de lengte van je boekenplank maar aan de hand van het aantal gigabytes aan boeken op je e-reader. Hoeveel gigabyte heb jij? 


Cheese

Door Jeroen Geerts.
Oud geworden kaas. Begrijp me goed, je doet me geen plezier met "oude" kaas, maar wel met sommige soorten oud geworden kaas. Als de randen uitdrogen, verharden en donkerder kleuren dan gaat de kaas in eigendom over van mijn vrouw naar mij. 


Foto: Helmut Gevert
Zij is eigenlijk van de jonge kaas, maar omdat het zo lang duurt voor die oud wordt heeft ze uit liefde voor mij een compromis gesloten en is overgegaan naar jong-belegen. Daar doet zij net een halve week van en ik dan  de andere helft van de week. 

Hoe dit zo is ontstaan is mij niet meer duidelijk. Het valt ook lastig uit te leggen. Jonge kaas lijkt zowat het enige dat in andere landen op vakantie geboden wordt en dus doe ik daar rustig aan met de kaas. 

Weet je wat ook lekker is? De korst van de kaas. Daar kan je bij jong belegen eigenlijk al meteen mee beginnen als je het koopt. Snij met de kaasschaaf lekker dik de korst van de kaas. Velletje er af, peuzelen en genieten. Kaas met een parafinesmaak. Jammie. Maar ik ben dan ook gek. 

Ik woon dan wel in het volop-groente-gebied waar de uiterst populaire Janneke Vreugdenhil (uw weet wel van @wateetjanneke uit de NRC) vandaan komt maar het culinaire verstand is bij mij niet aangeslagen. 

Mijn vrouw (met het HACCP diploma) kijkt dan ook regelmatig hoofdschuddend naar me als ik weer de korsten en harde stukken kaas naar binnen werk.
  

Van hier naar Falun

Door Jeroen Geerts
Nog lange tijd na de vakantie van mijn ouders, mijn broer en ik in Zweden in 1969 en 1970 zijn afstanden en de tijd die dat neemt, uitgedrukt in "de weg naar Falun". 


We zaten in Zweden twee jaar achter elkaar in een wat afgelegen gebied in Dalarna. (Voor dat afgelegen hoef je overigens niet zoveel te doen in Zweden) De dichtsbijzijnde grote stad was Falun en wij zaten in een huisje aan een meer, met een eigen roeiboot op 35 kilometer afstand. (Een soort BelVilla 0.0)  
Enviken-Falun
Bron: Google Maps


Voor boodschappen die iets verder gingen dan de basisbehoefte moesten we naar de grote stad en dus naar Falun. Dat "grote stad" is natuurlijk ook relatief, maar tegenwoordig heeft Falun wel 36.000 inwoners! Het rijden naar Falun ging via binnenwegen en dan duurt die 35 kilometer best wel een tijdje. Maar ik kon het op een gegeven moment redelijk inschatten. 

Vanaf dat moment werden afstanden met mij gecommuniceerd in aantal keren naar Falun, dus de tijd van 35 kilometer via binnenwegen. Het moet voor anderen wel bijzonder in de oren hebben geklonken: "Dat is drie keer naar Falun", als we naar Den Bosch reden vanuit Den Haag. 

Ik ben nog een keer teruggeweest naar het huisje toen ik een rondreis maakte door Zweden. Het adres had ik niet maar een gewone kaart met een touwtje op maat van 35 kilometer, rondje trekken rond Falun en zoeken naar twee meertjes die verbonden zijn door een smalle doorgang waar een brug overheen loopt, ik had het zo gevonden. 

En soms blijft het leuk om de afstands/tijdsmaat "naar Falun" te gebruiken, al is de enige die het snapt mijn oudere broer Theo. Op de vraag van mijn dochter of we nog lang onderweg zouden zijn naar de Ardennen zei ik: "Het is nog vijf keer van hier naar Falun!" "Uhhh....wat zeg je?" 

Onbevangen

Door Jeroen Geerts.
Kijk, dat vind ik nou leuk. Een nieuwe kitten die met een onbevangen blik de wereld in kijkt. 
"Hello world!"
Foto: Marja vd Kaaij

Een pluizenbol met opwindmotor die door de kamer schiet en halverwege in slaap valt. 

Wekenlang sloffen door het huis en vooral de voeten niet optillen als je niet kijkt, want ze zit er misschien onder. 

Andere katten in de stress..:"Kan dat gedrocht ook weer opgeruimd worden?"

Maar vooral die onbevangenheid. Geen voorgeschiedenis. Niet bevooroordeeld. Alles is nieuw en wordt ontdekt. 

Water is niet leuk, grassprieten wel. Alles is speelgoed. Andere katten zijn leuk. Als ze blazen blaas je terug. Bij hoge rug en dikke staart zet je ook hoge rug en dikke staart op. Maar vooral: laat alles over je heen komen en jij begint niet met imponeren en intimideren. 

Ze ontwikkelt haar eigen angsten en voorkeuren. Niet geleid door voorkennis, niet meer geleid door een belerende moeder. Met die twee autisten die we al hadden wordt dit nu heel misschien wel een schootkat....

Hier ben ik, ik zoek mijn plek, ik neem mijn plek: Hello World!







Je kunt me ook volgen op: