Dafje

Door Jeroen Geerts

Als ik in mijn luxe Seat automaat stapte en ging starten, trapte ik altijd op de rem. Niet dat het nodig was, de moderne auto heeft nu eenmaal 1000-en-één veiligheidsopties die het bijna onmogelijk maken om bij het starten iets fout te doen in een automaat. Per ongeluk in de versnelling kan niet, dan wil hij niet starten. Vanuit vrij naar vooruit of achteruit schakelen kan alleen met de voet op de rem. Sommige mensen zullen dat een overdreven bescherming vinden, ik niet. Dat heeft te maken met een 'traumatische' ervaring. 

Foto NCAD Fotoarchief

De buurvrouw van mijn tante in Den Haag had een Daf 33. Deze goedkope automaatjes waren voor de gewone man en vooral vrouw. De wagen werd truttenschudder genoemd vanwege de wiebelende manier waarmee de achterkant heen en weer schudde bij het optrekken en natuurlijk het feit dat er veel, wat oudere dames mee rondreden. Wat die achterkant betreft zou de Daf 33 nu een auto zijn die fantastisch aansloot bij de huidige fascinatie voor schuddende billen.

In de jaren 60 was dat nog niet het geval. De auto werd niet alleen geringschattend ondergewaardeerd, het was ook een weinig betrouwbaar stukje blik. De auto van de buurvrouw van mijn tante dus ook. Die wilde op een dag niet starten. Een paar werklui die bezig waren in het appartementencomplex waar mijn tante woonde, zouden wel even helpen. 

Nu zullen een aantal mensen de Daf 33 nog wel kennen van het feit dat hij net zo hard achteruit als vooruit reed. Daar zijn races mee gehouden waarbij de wagens soms snelheden van boven de 100 kilometer per uur, achteruit rijdend haalden. Ook werd de wagen aangeboden met "het pientere pookje". Geen gezeur met een 'park-reverse-neutral-drive-3-2-1' stand voor de versnelling. Twee standen: Voor- of Achteruit. Niks anders, niks ertussenin. Met natuurlijke logica: de pook vooruit duwen was Vooruit en achteruit trekken was Achteruit.  

De werklui bij mijn tante stonden om de wagen heen, gebogen onder de motorkap en ik stond bij de deur van het appartement mee te kijken. Ook toen al interesseerde ik me voor techniek. Al sleutelend kreeg een van de mannen het voor elkaar om de motor aan te krijgen. Maar de sleutel zat in het contactslot, de handrem zat er niet op en er zat niemand in de auto. De Daf 33 spurtte er vandoor. De werklui probeerden hem nog tegen te houden door met de handen onder de spatborden te grijpen, maar er was zoveel gas gegeven bij het starten dat de auto niet tegen te houden was. 

Ik deed het zowat in mijn broek van schrik, de auto boorde zich in de lantaarnpaal, even verderop. Ik had voorlopig het idee dat alle auto's zomaar konden wegrijden. Elke keer als ik langs de Werkhovenstraat in Den Haag kom, check ik nog even de lantaarnpaal, die nu vervangen is door een verkeersbord. En ik start nog steeds elke auto met de voet-op-de-rem. 

Je wilt toch geen enkele blog missen? 

Schrijf je dan hieronder in met je e-mailadres!

 (Ik misbruik je e-mailadres niet)

Delivered by FeedBurner