Jeroen Geerts: november 2015

Acteurs

Door Jeroen Geerts.

Zo langzamerhand beginnen wij te denken dat er een tekort is aan goede acteurs in Nederland. In de loop der jaren zijn we fan geworden van kwalitatief Nederlands drama. Ik zet er 'kwalitatief' bij omdat (en dat is persoonlijk) ik géén fan ben van pulp-drama.

Ik ben er nog steeds trots op dat ik nog nooit een aflevering van 'Goede tijden Slechte tijden' heb gezien. Stukjes ja, kleine stukjes. De tijd die je nodig hebt om door te zappen. Ik weet wel dat het een bron is voor talent. Veel van de kwaliteit die er rondloopt heeft de eerste stappen in die soap gezet.

Maar kennelijk zijn het er niet genoeg. Waarom ik me daaraan stoor? Omdat het voor mij als kijker heel verwarrend is. Kijk naar de meest populaire series van een bepaald moment. Je ziet dan veel van dezelfde acteurs terugkomen in de verschillende series.

Erger nog, in de ene serie is het een boef, in de andere serie juist het slachtoffer. Soms gaat iemand in de ene serie dood en komt een uur later in een andere serie vrolijk binnen. "Hé, die was toch dood", floept er bij mij dan uit voor het kwartje valt.

Als het gaat om acteurs die jeugdige karakters spelen geldt dat de pool nog kleiner is. De volwassen vrouw die nog makkelijk door kan gaan voor een jongere, speelt dat ook in de ene serie. Even later komt ze in een andere serie terug als volwassen vrouw met een kind, maar wel met hetzelfde uiterlijk en gedrag.

Voorbeelden?

Sylvia Hoeks, meisje (jongere) in Bloedverwanten. Tegelijkertijd speelt ze moeder in Overspel.

Sigrid ten Napel, dochter in Overspel. Tegelijkertijd speelt ze in Penoza óók de dochter.

Willen Voogd, zoon-met-steekje-los in Zwarte Tulp komt zomaar tegelijkertijd langs in Flikken Maastricht. (Nog los van kinderen die roepen als ze hem zien: 'Hé, da's Mees Kees')

Thomas Acda, doodgeschoten als foute politieman in Flikken Maastricht komt terug als (goede) rechercheur in Bureau Raampoort.

Nu kan dat allemaal gebeuren, maar als de series tegelijkertijd op TV zijn dan is het zeer verwarrend omdat ik vanzelf de karakters door elkaar haal. Zeker als de karakters totaal tegenovergesteld zijn.

En ik ben echt niet de enige. Mar noemt Bureau Raampoort's Van Opperdoes (Thomas Acda) nog steeds een 'rotzak' vanwege zijn uitmuntende karakter als zuigertje in Flikken Maastricht. Kortom: iedereen moet zijn kinderen stimuleren acteur te worden. Zeker als ze een beetje talent hebben.

Talent

Door Jeroen Geerts.

Waar zit het ware talent? Ik kan niet vaak genoeg benadrukken dat die in de inhoud zit die iemand weet te maken los van de middelen.

Ik ben zelf het belang van talent in gaan zien nadat een collega van mij terugkwam van vakantie met prachtige foto's. Geen vakantiekiekjes maar kunststukjes van deuren, hoogspanningsmasten en zelfs grassprieten. En op een wonderbaarlijke manier op de foto gezet. Met een zon die net om de hoek kwam kijken of een stukje tegenlicht dat er prachtig uitzag.

"Maar je was je camera toch vergeten?", bracht ik bijna stotterend uit. Hij had de foto's gemaakt met een wegwerp camera. Dus niks geen schermpje waar je een preview van de foto zag, of 20 keer een foto maken zodat er hopelijk eentje bij zat die goed was. Het talent zat in de compositie, de belichting of gewoon het gegeven van het onderwerp.

Ik was jaloers ja. Ik kan dat niet. Mijn technische kant is sterker dan mijn visueel kunstzinnige kant. Iedereen kent wel iemand in zijn of haar omgeving die een talent bezit. Je bent trots of misschien een beetje jaloers. Maar een ding zal je met me eens zijn, het talent zit 'm niet in de middelen die zo iemand gebruikt.

Een talentvolle muzikant kan muziek maken op alles dat geluid maakt. Die heeft geen dure gitaar of merkpiano nodig. Een goede tekenaar kan op de achterkant van een papieren servetje met een gratis potloodje van de IKEA een prachtige tekening maken. Een goede kok heeft geen uitgebreide keuken nodig met top-of-the-bill pannen en fornuizen. Zo'n kok kan een topmaaltijd klaarmaken op een spiritusbrandertje, met twee lege conversenblikjes en een deksel van een koekjesblik.

Laat je niet meer vertellen dat dure middelen nodig zijn om dingen te bereiken. Misschien gaat het er beter of makkelijker mee. Maar als iemand talent heeft komt er een prachtige inhoud ongeacht de middelen.

Beton

Door Jeroen Geerts.
Inmiddels is wel bekend dat we Griekenland wel leuk vinden. We gaan er vaak op vakantie en genieten van de sfeer en mentaliteit.

De eerste keer dat we naar Griekenland op vakantie gingen, was voor een paar dagen naar een hotel in Chersonissos op Kreta. (Dit was nog voor het programma 'Oh, oh, Cherso' was uitgevonden, maar het was wel al een feestbestemming.)

We hadden meer naar de periode en de prijs gekeken dan naar de plek en wat voor hotel het was. Onze vakantie lag buiten de gebruikelijke vakantieperiode dus we hadden er niet zo'n moeite mee om naar een typisch jongerenhotel te gaan. Nou, dat hebben we geweten!

Met een groot aantal senioren zaten we dus in een typisch jongerenhotel. Het management en de omgeving waren echter niet aangepast aan de andere soort gasten. Met hoge borgsommen en veel extra bijbetaling werd het uiterste van ons geduld gevergd.

Het was een geheel nieuwe ervaring om te zien hoe jongeren worden ontvangen. Donkere gangen zonder verlichting 'want die worden toch maar kapot geslagen'. Exorbitante bijbetaling voor het gebruik van de airco en een kamerinrichting waar we lachend van over de grond rolden. (ROFLOL). Het bed en de nachtkastjes waren gemaakt van beton en marmer. Gewoon een malletje maken, op de grond zetten en volstorten. Malletje weg, et voila!.

Op zich lag het bed prima, maar bij het omrollen richting het nachtkastje...... Ik ben met de nodige blauwe plekken terugkomen. Het appartement was voor 6 personen. Met enige moeite konden we nog wel 6 slaapplaatsen fantaseren, maar de keukentafel met twee stoelen eromheen, dat was dan toch zeker niet voldoende. Laat staan het balkonnetjetje (geen tikfout). De helft daarvan werd ingenomen door een buitenunit van de airco die zijn warme lucht natuurlijk recht in onze toch al benauwde giechels blies. De 'volledig ingerichte keuken' vonden we de tweede dag, in de kast! We hebben wat afgelachen.

Maar waar was dat beloofde zwembad? Als we achter het complex keken zagen we een woestenij aan onkruid en verwilderde bomen. Zelf geen verwaarloosd zwembad er onder. Nee, er stond 'gebruik van een zwembad' verzekerde de receptie ons. 200 meter verderop, tegen een steile helling van 30 procent. Wij vonden ons eigen zwembad bij een bar verderop in de straat, met prima eten.

Wie schetst onze verbazing als 'ons' hotel in het eerste seizoen van 'red mijn vakantie' langskomt omdat ze jongeren die klagen over de omstandigheden zonder pardon op straat hebben gezet. "Hé, daar zaten wij toch?" We voelen ons meteen bekende Nederlanders.

Cadeaubonnen

Door Jeroen Geerts
Nou heb ik kortgeleden nog gefulmineerd over kortingsbonnen maar er is nog een categorie die ik zou willen omschrijven als regelrechte oplichting: de cadeaubon!

Hoewel je op je vingers kan natellen dat het je reinste flessentrekkerij is, maken toch steeds meer mensen gebruik van deze verwennerij.

Waar wordt het geven van zo'n cadeaubon toch door ingegeven? Eigenlijk altijd omdat iemand niet weet wat te geven. Dan de gedachte dat het geven van geld toch wel erg saai is. Daarna het inzicht dat de gever toch wel enige richting aan het geld wil geven (anders verdwijnt het misschien in de huishoudpot, alsof dat zo erg is).

Waar je vroeger een bon had per winkel zijn er nu hele rekken met verschillende soorten bonnen bij warenhuizen en tabakszaken. Etensbonnen, klerenbonnen (oh, pardon Fashion Cheques), vakantiebonnen, eigenlijk kun je het zo gek niet bedenken of er is wel een bon voor.

Laatst moest ik een bon halen voor een collega van Mar. Best moeilijk op een maandagmorgen (in ons dorp zijn de meeste winkels genadeloos gesloten op maandag, welkom in 1910). Uiteindelijk een rek met bonnen gevonden in een supermarkt en de gewenste bon uitgezocht.

Enigszins schuldbewust bood de kassière haar verontschuldigingen aan. "De bon zelf kost ook geld meneer, € 0,99." Mij maakte het niets uit. Ik haalde de bon voor een iemand anders en de kassière kon er ook niets aan doen tenslotte. Vervolgens las ik op de bon dat deze 'een jaar geldig was na aankoop'. Met andere woorden, je koopt geld dat beperkt houdbaar is en je betaald er ook nog extra voor.

We zijn dus helemaal van lotje getikt. We betalen met iets voor hetzelfde maar met beperkte houdbaarheid. Gek. Gestoord. Waarom accepteert de consumentenbond dat? Waarom komen we niet in opstand? Waarom doen we dit in godsnaam? Omdat we zo graag richting willen geven aan het geld dat wij cadeau doen? Hebben we zo weinig vertrouwen in een goede besteding door de ontvanger?

Ik heb meters respect voor de bedrijfsleider van de Blokker die gierend van het lachen een 20 jaar oude (nog in guldens uitgeschreven) Blokkerbon accepteerde die ik ooit achter mijn bureau vandaan viste. Er stond tenslotte geen verloopdatum op. Ik denk dat hij dit uit eigen zak heeft betaald, maar hulde!

Ik ben er in ieder geval klaar mee. Als ik een bon wil geven dan koop ik voor een paar dubbeltjes bij Xenos, Action of een andere rommelzaak prachtige cadeau-enveloppen of cadeaudoosjes. Daar stop ik cadeaugeld in. En als de ontvanger er boodschappen mee gaat doen, dan zal dat wel nodig zijn. Ook dán komt mijn cadeau goed van pas.

Als ik naga hoe vaak het ons is gebeurd dat we niet op tijd de cadeaukaart of bon inleverde dan weet ik dat er een hoop kassa's bij bedrijven gevuld worden door niet ingeleverde cadeaubonnen. Een businessmodel op zich dus. Gebakken lucht.