Jeroen Geerts: oktober 2015

Kaarsenstandaard

Door Jeroen Geerts
De originaliteit van mijn vader. Na zijn dood heb ik daar op de begrafenis ook over gesproken. Op het katheder plaatste ik een kaarsenstandaard gemaakt van een auto-onderdeel. Waarschijnlijk een stuk versnellingsbak.

Iedereen in de familie had wel zo'n een kunststukje van mijn vader staan. In zijn tijd als leraar had hij er velen geproduceerd. Als je zoiets niet had staan behoorde je absoluut niet tot de 'inner circle'. (Een aantal mensen in de aula trokken een wenkbrauw omhoog bij deze uitspraak.)

Het is niet meer van deze tijd en doet zelfs erg stoffig aan om zo'n ding in je kamer te hebben staan. Bij mij zijn ze dan ook naar een kast verhuisd. Want ik weet dat er een dag komt dat het weer hip wordt. Uniek zijn deze kaarsenstandaards wel in ieder geval.

Tenminste dat dacht ik.

Op vakantie in Zakynthos kwamen we langs een 'Malle Pietje' zaak in een winkelstraat. Ik was verbijsterd want daar stond een setje van drie kaarsenstandaards gemaakt van auto-onderdelen. Zou er een Griek zijn geweest die het werk van mijn vader zo waardeerde dat hij dit heeft nagemaakt? ( De andere optie: dat mijn vader het van een Griek had afgekeken wil ik niet eens aan denken!)

Vanmorgen vloog tie nog

Door: Jeroen Geerts
We worden toch al jaren lastig gevallen door een familie eksters. Nou is dat op zich geen probleem, ware het niet dat ze een enorme herrie maken. Ook 's morgens. Als je in je bed ligt en nét even wat langer had mogen slapen.

De eksters hebben schijt aan de katten. De katten hebben het opgegeven. Ze zitten erbij en kijken er naar. De eksters die zich tegoed doen aan de brokjes uit hun bakje. Als de katten aan komen lopen of zelf nog aan het 'brokken' zijn, dan schreeuwen de eksters de hele tuin bij elkaar.

Daarna, met nog twee katten in de buurt komt de ekster op het bakje afhippen en pikt een brokje om dan weer snel weg te vliegen. De brokjes werken ook goed voor de voortplanting. Inmiddels is er een familie van zeker 4 eksters die onze tuin terroriseert. Want terroristen zijn het. Op zeker. De katten doen vaak alsof er geen ekster is. Gewoon negeren.

Toen ik vroeger in Zweden op vakantie was zag ik dat de boer van het land waar ons huisje stond, een ekster afschoot. Daarna werd het beest opzichtig opgehangen aan een paal midden in het graanveld. Om de andere eksters af te schrikken, zo werd mij duidelijk gemaakt. Nu voelt dat als heel wreed, toen was dat gewoon een gegeven.

"Wat een herrie maakten die eksters vanmorgen weer", zegt Mar. Waarschijnlijk was een van de buitenkatten het ook spuugzat. Als ik uit het raam kijk ligt er een gesneuvelde ekster in de tuin. "Ach gos, zo erg was het nou ook weer niet", zegt Mar. Maar de ekster ligt daar. Dood.

In onze tuin overleden kleine dieren, zoals vogels en muizen, worden meestal door mij in de bosjes van de aangrenzende begraafplaats gegooid. Het is tenslotte een begraafplaats en zo kan de natuur zijn gang gaan. Een schietgebedje na, zand erover.

"Zal ik hem aan een stok voor het slaapkamerraam hangen?" stel ik voor aan Mar.

Schakelen

Door Jeroen Geerts

Als ik mijn dochter zag worstelen met het schakelen in de lesauto en haar pogingen om dit droog te oefenen, dan bedacht ik me weer dat ik dit zonder probleem oppakte in mijn eerste rijles.

Koppelen was niet zo moeilijk omdat het principe me al duidelijk was bij de handgeschakelde brommer die ik een tijdje had. Schakelen en de plaats van de versnellingen had ik me van kind af aan al aangeleerd met alles wat langwerpig was en bewoog. Flessen, kaarsenstandaards, pepermolens, je kon het zo gek niet bedenken of ik ging er mee schakelen.

Dat moest natuurlijk terwijl ik iets anders aan het doen was zodat ik het automatisme onder de knie kreeg. Een keer onderbrak een leraar van de middelbare school zijn les om naar me toe te lopen en te vragen 'wat ik toch in godsnaam de hele tijd met die pen aan het doen was'. Ik heb het maar niet uitgelegd.

Tegen de tijd dat ik eindelijk autorijlessen mocht volgen kon ik instappen en eigenlijk zonder al te veel problemen op mezelf wegrijden. Niet eerst alleen sturen, gewoon alles zelf doen in een keer. Het ging met moeite, maar het ging. Zelfs zo goed dat ik die eerste keer al met 140 over de snelweg reed. Mijn instructeur merkte toen ook op dat het wel verstandig is om ook eens naar het dashboard en vooral de meters erop te kijken.

Toen ik geslaagd was werd ik door de instructeur naar huis gebracht met zijn privéauto. Een eend. Of ik daar ook een stukje in wilde rijden. Daar ging ik de mist in. Alles was stug en moeizaam en de versnellingsvolgorde klopte niet (1 naar achteren, 2 naar voren, 3 naar achter enz. De achteruit zat op de plek waar je bij een gewone auto de eerste versnelling verwacht.). Het was niet voor niks dat er toen gezegd werd dat als je eenmaal in een eend had gereden, je overal in kon rijden.

Bij mijn kinderen ben ik te laat met al deze wijsheid maar voor mijn kleinkinderen....als ze eenmaal zo ver zijn......zoals je een make-up-oefen-pop hebt denk ik dat ik een schakelbak voor kinderen ga maken.

Kunstkenner

Door Jeroen Geerts

Ik zal een jaar of 12 zijn geweest toen ik samen met mijn zus en zwager naar een tentoonstelling ging van schilderkunst. Er hingen allerlei soorten schilderijen, ouderwets, modern, figuratief, abstract..... Mijn zwager vroeg welk schilderij ik het mooiste vond. Dat was een eenvoudige maar heel ouderwetse zonsondergang, geschilderd op doek in een nepgouden lijst.

Dit was de jaren 70, toen hoorde je niet van die oude rommel te houden. Je moest van moderne kunst houden. Mijn keus werd dan ook met grond gelijk gemaakt. Het heeft er toe geleid dat ik al vroeg wist dat smaken verschillen en dat je daar wel discussie over kan voeren, maar dat dit geen zin heeft. Als je van blauw houdt waarom zou je dan proberen iemand die daar niet van houdt ervan te overtuigen dat het mooi is?

Het was zo ongeveer mijn eerste levensles met kunst. Je vindt het wat.....of niet. Mijn vader is begonnen met schilderen na zijn pensioen, hij heeft er zelfs cursussen voor gevolgd. In mijn woonkamer hangen dan ook 3 van zijn schilderijen. Een figuratief, eentje abstract en een ertussenin. Ik denk dat ik nooit in zijn voetsporen treed. Ik kan niet schilderen.

Jeroen Geerts - Bus/Kast

Op de een of andere manier had mijn vader kennelijk de indruk dat ik daar wél talent voor zou hebben. Op de slaapkamer van mijn ouders en later ergens in zijn huisje heeft tot aan zijn dood een schilderwerkje van mij gehangen. Nu zou je zeggen: het lijkt wel een Mondriaan met al die gekleurde vlakken. Maar toen kon ik het niet goed benoemen. Wanneer mij gevraagd werd wat het was, antwoordde ik verschillend: de ene keer was het een stadsbus de andere keer het wandmeubel ("kijk maar naar de pootjes"). Ik was dan ook nog geen 5 jaar. Op de achterkant is nog net leesbaar dat mijn vader heeft geschreven: "geschilderd door Jeroen Geerts, oud 4 ½ jaar, februari 1965". Alsof het een vroeg werk van Karel Appel betrof.

Bij een poging om een figuratieve tekening te maken op school, enkele jaren later, werd ik ook daar afgeserveerd. Het moest een aanzicht van het pleintje worden waar ik vroeger aan woonde. De tekening kreeg een dikke onvoldoende omdat 'het perspectief' totaal niet klopte. Volgens mij heeft mijn disfunctioneren op dit vlak met een gebrek aan talent te maken. Hiervoor een onvoldoende krijgen op je rapport voelt dan ook als het afstraffen van iemand die de ladder niet op kan omdat hij maar een been heeft.

Kiezen van veelbelovende kunst gaat me iets beter af. Bij een verzameling kunstwerken die via de kunstuitleen op ons werk zou komen hangen, had ik jaren geleden al snel een keuze gemaakt voor een zeefdruk. Die keuze heb ik vervolgens met een half jaar verlengd. Daarna wilde ik dat nog een keer, maar dat mocht niet van de kunstuitleen. Kopen mocht ook niet want de kunstenares was een 'rijzend ster' en het kunstwerk ging terug in depot. Dat is pas frustrerend.

Jaren later kon ik een van de andere exemplaren van de zeefdruk voor een klein prijsje bemachtigen. De verkoper, een lijstenmakerij, had een wagonlading kunstwerken overgekocht uit het faillissement van een kunstuitleen. Hij was niet op de hoogte van de status van de kunstenares, die inmiddels wereldberoemd is en steeds bekender wordt. Ik had nooit gedacht dat ik ooit zou zeggen dat ik een originele Marlene Dumas in mijn kamer heb hangen. Mijn vader zou trots op mij zijn.