Door Jeroen Geerts
Ik probeer eigenlijk altijd te voorkomen meegesleurd te worden door hippe zaken van nu. Als ze voor mij functioneel zijn: oké, maar anders loop ik er met een grote boog omheen. Dat geldt vooral voor dingen die vanuit Amerika zijn overgewaaid. Nu zul je misschien zeggen: "Hé Geerts, jij hebt toch ook zo'n kekke hipster baard?" Ja, maar die had ik al lang voor het een hip ding werd, dus ik ben misschien wel de zero-hipster.
Waar ik niet graag ben is Starbucks. Er is niets bijzonders aan. De koffie is dezelfde als in het aangrenzende restaurant weet ik van een familielid die vestigingsmanager was van een restaurant waar ook een Starbucks franchise in gevestigd was. Dus het gaat om de erlebnis. Voor mij gewoon een koffie verkeerd, of anders gewoon een kopje met wat extra melk. Vers, dat wel.
Dus toen ik onlangs op Schiphol familie ging afhalen en vanwege de tijd gedwongen werd om bij Starbucks een koffie te scoren, was ik niet blij. De gemaakte vrolijkheid en de hippe jongeren die in de rij stonden te staren naar het bord met mogelijkheden deden het mij bijna opgeven. Maar de verslaving overwint. "Gaat u maar voor, ik ben nog aan het kiezen", zegt een jonge man die gefronst de rij met koffies naliep.
"Doe mij maar een koffie verkeerd" zeg ik tegen de bediende. "Uhhhhh, u moet iets kiezen wat op het bord staat hoor". Ik zucht en kies voor een latte, groot. "Mag ik uw naam?" Ik kijk naar het korte rijtje bij de uitgifte balie waar iedereen de koffie in dezelfde volgorde krijgt als bij de kassa. "Kerstman", zeg ik met veel overtuiging. Met zo'n korte rij zie ik het nut van een 'persoonlijke' aanpak op mijn beker niet. Dan volgt er een heel ritueel van koffie maken. Mijn schoonzoon lacht zich te barsten en heeft zijn vruchtendrankje al zowat op als ik minuten later een beker met daarin mijn koffie krijg. Meer bijzonder of lekkerder door het hele ritueel en de persoonlijke aandacht? Welnee, gewoon koffie, met veel melk en een zoetje.
Een paar weken geleden was ik te vroeg voor een afspraak en kwam ik in een koffietent terecht in Tiel. Een Turkse koffietent, al deed de naam 'Manhattan' dat niet direct vermoeden. "Mag ik koffie verkeerd?" De vrouw achter de bar kijkt verontschuldigend. "We hebben alleen gewoon koffie", zegt ze terwijl ze de koffiekan omhoog houdt. "Ah lekker, doe maar een kopje met extra veel melk." Ik heb genoten op het terras in het vroege voorjaarszonnetje.
PS
Voor bezoekers aan Starbucks die ook een punt willen maken, hier enkele mogelijkheden om op de barricades te gaan:
"Mag ik uw naam?"
"Neh."
"Waarom niet?"
"Hoezo waarom niet? Mijn naam is Neh, N-E-H."
"Mag ik uw naam?"
"Hoe denkt u dat ik heet?"
"Huhhh"
"Verzin eens wat?"
"Misschien wel Karel"
(Zwoel) "Ik wil best jouw Karel zijn vandaag......."
Ik probeer eigenlijk altijd te voorkomen meegesleurd te worden door hippe zaken van nu. Als ze voor mij functioneel zijn: oké, maar anders loop ik er met een grote boog omheen. Dat geldt vooral voor dingen die vanuit Amerika zijn overgewaaid. Nu zul je misschien zeggen: "Hé Geerts, jij hebt toch ook zo'n kekke hipster baard?" Ja, maar die had ik al lang voor het een hip ding werd, dus ik ben misschien wel de zero-hipster.
Waar ik niet graag ben is Starbucks. Er is niets bijzonders aan. De koffie is dezelfde als in het aangrenzende restaurant weet ik van een familielid die vestigingsmanager was van een restaurant waar ook een Starbucks franchise in gevestigd was. Dus het gaat om de erlebnis. Voor mij gewoon een koffie verkeerd, of anders gewoon een kopje met wat extra melk. Vers, dat wel.
Dus toen ik onlangs op Schiphol familie ging afhalen en vanwege de tijd gedwongen werd om bij Starbucks een koffie te scoren, was ik niet blij. De gemaakte vrolijkheid en de hippe jongeren die in de rij stonden te staren naar het bord met mogelijkheden deden het mij bijna opgeven. Maar de verslaving overwint. "Gaat u maar voor, ik ben nog aan het kiezen", zegt een jonge man die gefronst de rij met koffies naliep.
"Doe mij maar een koffie verkeerd" zeg ik tegen de bediende. "Uhhhhh, u moet iets kiezen wat op het bord staat hoor". Ik zucht en kies voor een latte, groot. "Mag ik uw naam?" Ik kijk naar het korte rijtje bij de uitgifte balie waar iedereen de koffie in dezelfde volgorde krijgt als bij de kassa. "Kerstman", zeg ik met veel overtuiging. Met zo'n korte rij zie ik het nut van een 'persoonlijke' aanpak op mijn beker niet. Dan volgt er een heel ritueel van koffie maken. Mijn schoonzoon lacht zich te barsten en heeft zijn vruchtendrankje al zowat op als ik minuten later een beker met daarin mijn koffie krijg. Meer bijzonder of lekkerder door het hele ritueel en de persoonlijke aandacht? Welnee, gewoon koffie, met veel melk en een zoetje.
Een paar weken geleden was ik te vroeg voor een afspraak en kwam ik in een koffietent terecht in Tiel. Een Turkse koffietent, al deed de naam 'Manhattan' dat niet direct vermoeden. "Mag ik koffie verkeerd?" De vrouw achter de bar kijkt verontschuldigend. "We hebben alleen gewoon koffie", zegt ze terwijl ze de koffiekan omhoog houdt. "Ah lekker, doe maar een kopje met extra veel melk." Ik heb genoten op het terras in het vroege voorjaarszonnetje.
PS
Voor bezoekers aan Starbucks die ook een punt willen maken, hier enkele mogelijkheden om op de barricades te gaan:
"Mag ik uw naam?"
"Neh."
"Waarom niet?"
"Hoezo waarom niet? Mijn naam is Neh, N-E-H."
"Mag ik uw naam?"
"Hoe denkt u dat ik heet?"
"Huhhh"
"Verzin eens wat?"
"Misschien wel Karel"
(Zwoel) "Ik wil best jouw Karel zijn vandaag......."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten