Jeroen Geerts: april 2015

Balkenbrij

Door Jeroen Geerts

Marja heeft een nieuw pakje uit de super uitgeprobeerd. Aardappelpannenkoekjes. Een soort deegspulletje dat als een kleverige koekje in de pan wordt gemieterd en om en om wordt gebakken.

foto: balkenbrij.info

"Goh", zeg ik. "Dat lijkt ergens op." Terwijl Marja aan het bakken is pijnig ik mijn hersens en het schiet me zomaar te binnen. De tante waar ik vroeger regelmatig at, maakte vroeger wel eens balkenbrij. Een samenraapsel dat je bakt in de pan. Het was grijs, weet ik nog. Nu zou je er toch ernstig je wenkbrauwen van optrekken.

Maar afgezien van de kleur leken de aardappelpannenkoekjes toch echt op balkenbrij. Marja wil graag weten wat dat dan was. Naspeuren op internet leert ons dat het armeluitjes voedsel was.

Balkenbrij werd gemaakt van slachtafval, meel en kruiden. De daarmee gemaakte substantie was in plakken te snijden en te bakken. Het valt daarmee in de categorie bloedworst en het Schotse haggis en speciaal om niets verloren te laten gaan van het geslachte dier. In balkenbrij zat dan ook het vlees van bijvoorbeeld de varkenskop. Gerechten zeg maar, waar beschaafd Nederland nu zijn neus voor ophaalt.

Maar ik kan me niet herinneren dat ik het destijds vies vond. Net als bloedworst trouwens. Nu ik weet wat er in zit, ben ík het natuurlijk ook vies gaan vinden. Het past in een tijd waarin we geen ratten willen eten omdat het ratten zijn, terwijl het prima vlees is. Insecten zouden het wereldwijde voedselprobleem kunnen oplossen maar we willen er niet aan. (Behalve op studentikoze feestjes.) We willen geen paardenvlees eten vanwege de aaibaarheid van het dier. (Terwijl een lammetje toch ook heel aaibaar is, denk daar maar eens aan als je die shoarma bestelt.)

Ik ben niet van het vegetarisme of de gedachte dat je zelf moet slachten wat je eet, maar ik ben er wel voor dat iedereen beseft wát je eet en hoe dat wordt klaargemaakt. Als je daar mee kan leven, prima. Ik kan dat. Maar je ogen sluiten voor hoe je eten tot stand komt is niet waardig en dankbaar naar de dieren toe die op je bord eindigen.

De aardappelpannenkoekjes vielen overigens in de categorie 'niet te vreten'. We moeten daar zelf maar iets voor gaan verzinnen in plaats van het pakje uit de super.

Starbucks Bull Shit

Door Jeroen Geerts
Ik probeer eigenlijk altijd te voorkomen meegesleurd te worden door hippe zaken van nu. Als ze voor mij functioneel zijn: oké, maar anders loop ik er met een grote boog omheen. Dat geldt vooral voor dingen die vanuit Amerika zijn overgewaaid. Nu zul je misschien zeggen: "Hé Geerts, jij hebt toch ook zo'n kekke hipster baard?" Ja, maar die had ik al lang voor het een hip ding werd, dus ik ben misschien wel de zero-hipster.

Waar ik niet graag ben is Starbucks. Er is niets bijzonders aan. De koffie is dezelfde als in het aangrenzende restaurant weet ik van een familielid die vestigingsmanager was van een restaurant waar ook een Starbucks franchise in gevestigd was. Dus het gaat om de erlebnis. Voor mij gewoon een koffie verkeerd, of anders gewoon een kopje met wat extra melk. Vers, dat wel.

Dus toen ik onlangs op Schiphol familie ging afhalen en vanwege de tijd gedwongen werd om bij Starbucks een koffie te scoren, was ik niet blij. De gemaakte vrolijkheid en de hippe jongeren die in de rij stonden te staren naar het bord met mogelijkheden deden het mij bijna opgeven. Maar de verslaving overwint. "Gaat u maar voor, ik ben nog aan het kiezen", zegt een jonge man die gefronst de rij met koffies naliep.

"Doe mij maar een koffie verkeerd" zeg ik tegen de bediende. "Uhhhhh, u moet iets kiezen wat op het bord staat hoor". Ik zucht en kies voor een latte, groot. "Mag ik uw naam?" Ik kijk naar het korte rijtje bij de uitgifte balie waar iedereen de koffie in dezelfde volgorde krijgt als bij de kassa. "Kerstman", zeg ik met veel overtuiging. Met zo'n korte rij zie ik het nut van een 'persoonlijke' aanpak op mijn beker niet. Dan volgt er een heel ritueel van koffie maken. Mijn schoonzoon lacht zich te barsten en heeft zijn vruchtendrankje al zowat op als ik minuten later een beker met daarin mijn koffie krijg. Meer bijzonder of lekkerder door het hele ritueel en de persoonlijke aandacht? Welnee, gewoon koffie, met veel melk en een zoetje.

Een paar weken geleden was ik te vroeg voor een afspraak en kwam ik in een koffietent terecht in Tiel. Een Turkse koffietent, al deed de naam 'Manhattan' dat niet direct vermoeden. "Mag ik koffie verkeerd?" De vrouw achter de bar kijkt verontschuldigend. "We hebben alleen gewoon koffie", zegt ze terwijl ze de koffiekan omhoog houdt. "Ah lekker, doe maar een kopje met extra veel melk." Ik heb genoten op het terras in het vroege voorjaarszonnetje.

PS
Voor bezoekers aan Starbucks die ook een punt willen maken, hier enkele mogelijkheden om op de barricades te gaan:

"Mag ik uw naam?"
"Neh."
"Waarom niet?"
"Hoezo waarom niet? Mijn naam is Neh, N-E-H."

"Mag ik uw naam?"
"Hoe denkt u dat ik heet?"
"Huhhh"
"Verzin eens wat?"
"Misschien wel Karel"
(Zwoel) "Ik wil best jouw Karel zijn vandaag......."

Domotica

Door Jeroen Geerts

Jarenlang hebben we er ons aan geërgerd. De koelkastdeur die automatisch dicht ging. Het zijn van die dingen die je leert te accepteren omdat je te lui bent om er even wat aan te doen.

Het was namelijk geen vergevorderde vorm van domotica (automatisering in huis, zoals rolluiken die door een druk op de knop dichtgaan). Nee, het was gewoon een verkeerde plaatsing van de koelkast.

Omdat de koelkast een beetje scheef stond (zoals alles in huis overigens) viel de deur automatisch dicht. Wat hebben we daarom gevloekt zo nu en dan. Je schenkt iets te drinken in met je rug naar de koelkast en op het moment dat je je omdraait om de fles terug te zetten: bam! met je neus tegen de deur die aan het dichtgaan was. Of je voelde de deur tegen je zij bonken op weg naar sluiten, of de deur was net dicht als je iets terug wil leggen. Kortom een grote frustratie.

Kortgeleden besloten we dat het zeil dat in de keuken lag na ruim 30 jaar toch wel aan vervanging toe was. Dus een nieuw laminaatje uitgezocht en na het verzamelen van moed heb ik het gelegd. Door de scheefheid van alles in huis moest een van keukendeuren heel erg scheef worden afgeschaafd. Als de voorkant goed was, stond de achterkant toch nog net op de vloer. Kan je nagaan hoe scheef.

Ook hebben we de koelkast even verwijderd om hem daarna weer recht terug te zetten. Binnen een dag zag alles er weer perfect uit. Dan kom je er pas achter hoe je gewend raakt aan een koelkast die vanzelf dicht gaat.

Die avond hebben we ons rotgelachen omdat we allebei, als we in de keuken kwamen, ontdekten dat de koelkastdeur open stond. Kennelijk waren we er zo aan gewend, dat we precies wisten hoeveel kracht we moesten zetten bij het sluiten van de deur. Maar dat krachtenveld was nu veranderd.

Na een dag hebben we de koelkast weer net zo scheef gezet als eerst. Dat rechtzetten en wennen aan nieuwe krachten doen we wel als er een nieuwe koelkast komt.