Jeroen Geerts: oktober 2014

Door: Jeroen Geerts
Als een enorme schok drong de traumatische ervaring tot mij door. Daar stond een krukje die er bijna hetzelfde uitzag als de kruk waar ik in mijn jeugd zo'n hekel aan had. Daar, onder de boom in een klein Grieks zijstraatje op het eiland Kos.

In een keer kwam alle frustratie weer naar boven van het "de jongste zijn" in de familie. Een grote familie van 6 kinderen met ouders. Als er een familiebijeenkomst was waar alle kinderen met aanhang aanwezig waren en er werd gegeten aan het eind van de dag, dan moesten alle stoelen uit het hele huis bij elkaar worden gehaald om voldoende zitplaatsen te creëren.

U raadt het al, te weinig stoelen in huis. Dus ook het plastic krukje dat in de badkamer stond moest meedoen in de stoelendans van de familie Geerts. Althans, van een stoelendans was geen sprake. De hiërarchische volgorde was bepaald.

Waar de broer direct boven mij nog op een riante vierkante pianokruk mocht zitten werd de jongste, ik dus, altijd verbannen naar de plastic badkamerkruk. Discussie had geen zin, zeuren ook niet.

Geháát heb ik dat ding. Niet omdat hij niet lekker zat, maar puur om het hiërarchische principe dat "de jongste" altijd op die kruk moest zitten. Ik kan mij ook niet herinneren dat een van mijn broers, mijn zus of de aanhang ooit op die kruk hebben moeten zitten. Sterker nog: ik geloof dat ook mijn jongere neefjes nóóit op dat ding hebben hoeven zitten.

Met een schok kwam ik tot de conclusie dat het trauma is blijven hangen als een minderwaardigheidscomplex. Als we nu een familiebijeenkomst hebben en te weinig stoelen, kies ik automatisch de minst aantrekkelijke zitplaats. Of is dat geen trauma maar een goed gastheer zijn? Was die hele komedie rond de plastic badkamerkruk slechts een opvoedkundig ritueel?

Adagium:
Hoe vreemd kan het toeval zijn. Terwijl ik dit typ krijg ik een foto toegestuurd van Marja, die mijn verhaal in Griekenland al had gehoord. Op de foto: dé badkamerkruk, gevonden in de badkamer van haar tehuis, ze schrijft erbij: "Is het er zo een soms?" Ja...dat is 'm! Bij ons thuis was hij zwart met grijs. Ik ga er vanavond nog op zitten!

Door: Frans Geerts

Hoe kreeg je vroeger een piano naar de 2e etage van een portiekwoning?

Toen ik zeven jaar was mocht ik op pianoles. De piano, glanzend zwart van het merk Ringpiano, moest worden vervoerd van een familielid uit het oosten van het land naar Den Haag. Zij woonden op de parterre maar wij zaten op de tweede etage van een portiekwoning voorzien van een binnen- en buitentrap.

Al gauw werd duidelijk dat vervoer binnendoor geen optie was. Aan de achterzijde van ons huis was weliswaar een poort met fietsenberging, maar de tuintjes van de benedenburen hadden geen achteruitgang. Op de parterre woonde de familie Wittenberg, een ouder echtpaar dat nogal wat overlast ondervond van de ballen die regelmatig vanaf ons balkon in hun tuin belandden waardoor wij wel erg vaak moesten aanbellen.

Frans Geerts in 1961 met vetkuif en zwoele blik
achter de besproken piano

De pianoverhuizers hadden nu het plan opgevat om de piano door de gang van hun huis naar de achtertuin te vervoeren om daar te kunnen takelen. Dit moest dus zeer omzichtig gebeuren. Verhuizers zijn meestal nogal recht door zee, dus toog mijn vader met een van de sterke mannen mee naar de benedenwoning. De onderhandelingen hebben in mijn gevoel zeker een half uur geduurd en mijn moeder vreesde het ergste. Een piano die weer terug kon naar dat verre familielid en de kosten voor extra transport.

Uiteindelijk kwam mijn vader weer de trap op in opperbeste stemming en riep: " 't is voor mekaar!" Wat bleek: het echtpaar had een zoon, inmiddels uit huis, die prachtig viool kon spelen. Hij was zelfs op de radio geweest en ja, zij waren echte muziekliefhebbers. Een piano, dat was toch een waardevol instrument en natuurlijk zouden zij de muziekopleiding van de kinderen niet in de weg staan. Van dat laatste hebben ze nog spijt gehad. Mijn zus en ik gingen toonladders oefenen, een broer leerde viool spelen en mijn moeder en tantes speelde regelmatig quatre-mains.

Intussen hadden de verhuizers de piano voorzien van singels, dit zijn brede banden van een touwachtige stof die onder de piano werden doorgeschoven en over hun schouders werden gehangen. Hierdoor konden zij de piano oplichten en voetje voor voetje door het nauwe halletje van de benedenburen sturen."Denkt u wel om de verf" werd nog even geroepen, maar even later stond het instrument in de achtertuin te glimmen. Hierna werd een touw aan 4 kanten om de piano gebonden met de bekende lus met knoop bovenop, alsof het een cadeautje betrof. Een van de mannen zat al op het balkon en ving het touw op dat zijn collega hem toewierp. Nu brak het meest spannende gedeelte van de klus aan.

Na al die jaren verbaas ik mij er nog steeds over deze werkwijze. Een piano weegt al gauw 200 kg en men werkte zonder kranen en takels, alleen de mankracht moest het doen. Van een maximaal tilgewicht of Arbo regels had men nog nooit gehoord.

De baas van het stel wierp het touw om de schoorsteen en ging met zijn voeten in de dakgoot op de dakpannen zitten. De collega's beneden stonden klaar om te hijsen. Met het een, twee, hup werd gelijktijdig met twee man aan het touw getrokken. De opperman trok het touw met zijn linkerarm omhoog en duwde het met zijn rechterarm naar beneden. De schoorsteen zorgde ervoor dat het touw niet wegslipte. Het kwam er dus op neer dat de schoorsteen en de dakgoot belast werd met het gewicht van de piano en de trekkracht van de verhuizers.

Mijn vader hield angstvallig alle kinderen uit de buurt. Of hier ooit ongelukken mee gebeurd zijn heb ik nooit vernomen. Vaststaat dat onze in 1939 gebouwde woning, ontworpen door architect Berlage, met een zeer degelijke schoorsteen en dakgoot moet zijn uitgerust.