Het was sociaal al niet meer geaccepteerd en was dan ook al een paar jaar geleden maar ik stond voor het restaurant een sigaretje te roken. Eigenlijk was het de achterkant, die grensde aan de duinen, vandaar ook de naam van het restaurant, Duinrand. Ik stond in een blakend lentezonnetje te genieten.
Achter grote glazen ruiten, om eventuele wind tegen te houden, was het terras gesitueerd. Dat zat vol. Een man met een zomerse en duidelijke zondagse pet kwam van het terras mijn kant opgelopen en stak een sigaartje op. Zo'n kleintje, uit een kartonnen doosje. De achterkant van het doosje stond vol met cijfers en letters. Hij zag dat ik naar het doosje keek. "Ach, weet u meneer, je moet wat om je vrije zondag door te komen. Mijn zwager komt zo nu en dan over uit het Noorden van het land en dan gaan we op zondag pesten. Ouderwets pesten, de stand houden we bij op het sigarendoosje. Soms doen we dat met twee pakjes speelkaarten om het extra spannend te maken en zo komen we de dag door."
"Vandaag vond de vrouw dat we maar iets moesten gaan drinken. Van mij hoeft dat niet hoor, al die poespas. Zit je hier op een terras maar voor je er bent...." Hij loopt even naar achteren om vanaf een bepaald plekje te kijken of de bestelling al op tafel staat. "Weet u, mijn schoonzus is wat minder mobiel. Voordat we die in de auto hebben gehesen met z'n allen en hier er weer uit, dan ben je al weer een hele tijd verder. Ik zit net zo lief in het tuintje thuis. Maar ja, de vrouw hè..." Hij kijkt meewarig in de verte.
"En dan heb ik nog wel wat voetstapjes hier liggen. In deze duinen zijn wat vrienden van me omgekomen en ik ben de dans net ontsprongen. Ik was net 12, kreeg een draai om mijn oren, een schop onder mijn kont en werd weggestuurd door de moffen. Op de weg terug naar huis hoorde ik de schoten in de duinen. Tegenwoordig moet je dan de rest van je leven naar een spigoloog, toen kreeg je thuis ook nog eens slaag en dat was het dan. Nee, ik vind dit geen leuke plek om te komen. Teveel spoken in mijn kop. Ik was degeen die dacht dat het een spelletje was en stenen begon te gooien naar die auto's. Dan denk je heel lang dat het jouw schuld was. Nou, u weet wel wat ik bedoel, dat blijf je eigenlijk denken." Van het terras klinkt een "joehoe". De bestelling is gearriveerd. De man gooit zijn sigaartje in de bak met peuken en sjokt terug met een "nog een prettige dag, meneer".
Geïnspireert door Simon Carmiggelt
 |
| Foto: Jonas Konski Østergaard |
Achter grote glazen ruiten, om eventuele wind tegen te houden, was het terras gesitueerd. Dat zat vol. Een man met een zomerse en duidelijke zondagse pet kwam van het terras mijn kant opgelopen en stak een sigaartje op. Zo'n kleintje, uit een kartonnen doosje. De achterkant van het doosje stond vol met cijfers en letters. Hij zag dat ik naar het doosje keek. "Ach, weet u meneer, je moet wat om je vrije zondag door te komen. Mijn zwager komt zo nu en dan over uit het Noorden van het land en dan gaan we op zondag pesten. Ouderwets pesten, de stand houden we bij op het sigarendoosje. Soms doen we dat met twee pakjes speelkaarten om het extra spannend te maken en zo komen we de dag door."
"Vandaag vond de vrouw dat we maar iets moesten gaan drinken. Van mij hoeft dat niet hoor, al die poespas. Zit je hier op een terras maar voor je er bent...." Hij loopt even naar achteren om vanaf een bepaald plekje te kijken of de bestelling al op tafel staat. "Weet u, mijn schoonzus is wat minder mobiel. Voordat we die in de auto hebben gehesen met z'n allen en hier er weer uit, dan ben je al weer een hele tijd verder. Ik zit net zo lief in het tuintje thuis. Maar ja, de vrouw hè..." Hij kijkt meewarig in de verte.
"En dan heb ik nog wel wat voetstapjes hier liggen. In deze duinen zijn wat vrienden van me omgekomen en ik ben de dans net ontsprongen. Ik was net 12, kreeg een draai om mijn oren, een schop onder mijn kont en werd weggestuurd door de moffen. Op de weg terug naar huis hoorde ik de schoten in de duinen. Tegenwoordig moet je dan de rest van je leven naar een spigoloog, toen kreeg je thuis ook nog eens slaag en dat was het dan. Nee, ik vind dit geen leuke plek om te komen. Teveel spoken in mijn kop. Ik was degeen die dacht dat het een spelletje was en stenen begon te gooien naar die auto's. Dan denk je heel lang dat het jouw schuld was. Nou, u weet wel wat ik bedoel, dat blijf je eigenlijk denken." Van het terras klinkt een "joehoe". De bestelling is gearriveerd. De man gooit zijn sigaartje in de bak met peuken en sjokt terug met een "nog een prettige dag, meneer".
Geïnspireert door Simon Carmiggelt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten