Ah, mijn woonplaats Poeldijk. Het soort plek waar je terechtkomt als je TomTom in paniek raakt. Een dorp waar zelfs Google Maps zich afvraagt: "Weet je zeker dat je hier moet zijn?" Poeldijk is zo’n naam die klinkt alsof hij rechtstreeks uit een oer-Hollandse klucht komt, inclusief stijf pratende notabelen en een dorpsgek die de dag doorbrengt met het tellen van passerende auto’s (twee, op een drukke middag).
Laten we het over die Bartholomeuskerk hebben, hét middelpunt van het dorp. Dit is geen kerk waar mystiek of grandeur van afdruipt; het is meer een vriendelijke buurvrouw in architectonische vorm. Ze staat daar al een eeuw, een beetje stilletjes, alsof ze weet dat niemand echt naar haar omkijkt behalve als er een fietstocht is gepland of een lokale notabele zijn verjaardag viert. Ze heeft meer platte Hollandse degelijkheid dan goddelijke inspiratie, maar ach, ze doet haar best.
En eerlijk is eerlijk, Poeldijk heeft een soort onbedoelde charme. Het is het epicentrum van de Hollandse middelmaat. Het type plek waar het hoogtepunt van de week de opening van een nieuwe parkeerplaats is. Mensen praten er waarschijnlijk dagenlang over een postbode die de post een uur te laat bezorgt. En oh, de kassen. Je ontkomt er niet aan. Glimmende glazen kathedralen vol tomaten en paprika’s, alsof de Poeldijkers zich collectief hebben voorgenomen de wereld in groenten te verdrinken.
Poeldijk is ook de plek waar de tijd stilstaat. Letterlijk. De kerkklok doet het soms niet, en niemand lijkt dat een probleem te vinden. Sterker nog, het lijkt een metafoor voor het hele dorp. De Poeldijker leeft volgens zijn eigen schema. Wat maakt het uit dat de rest van de wereld zich druk maakt om globalisering, klimaatverandering of AI? In Poeldijk ben je pas hip als je nog een Nokia 3310 hebt en ermee opschept bij de plaatselijke braderie.
En toch, juist dat nonchalante gebrek aan ambitie heeft iets. Want laten we eerlijk zijn, in de drukte van de moderne wereld is Poeldijk een anachronisme. Een dorp waar niets hoeft en alles blijft zoals het altijd al was. Is het treurig? Misschien. Is het fantastisch in zijn eenvoud? Absoluut. Poeldijk is niet het dorp dat we verdienen, maar misschien wel het dorp dat we nodig hebben. Of toch niet. Ach, wie zal het zeggen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten