Culinaire confrontatie en een les in Griekse gastvrijheid

Het was mijn oude vakantievriend Peter die me op mijn eerste Griekenlandreis de les bijbracht. We zaten 
die eerste avond op Rhodos in een kleine taverne, net aangeschoven na een dag vol zonneschijn en zeezout. Ik was van plan mijn bord keurig leeg te eten - een gewoonte die me thuis altijd was aangeleerd.

"Raak dat laatste stukje vis niet aan," fluisterde Peter, zijn hand beschermend voor mijn bord. "Hier laat je altijd wat over."

Ik keek hem verbouwereerd aan. "Wat? Waarom in vredesnaam?"

Hij grijnsde, nam een slok ouzo en legde uit: "Als je je bord helemaal leegeet, denken de Grieken dat je nog steeds honger hebt. Dat je niet genoeg hebt gekregen. Het is een belediging voor de kok."

Het leek me onzin. Maar Peter had al jaren vakantie in Griekenland, dus ik besloot hem te geloven. En inderdaad, toen ik die avond een klein stukje vis en wat tzatziki liet liggen, verscheen er een goedkeurende glimlach op het gezicht van de oude kok die ons van dienst was geweest.

Die glimlach was veelzeggend. Vol trots, vol warmte. Een blik die leek te zeggen: "Ah, deze toerist begrijpt het!" Het was een subtiele dans van culinaire etiquette waarbij een half vol bord wordt gezien als het ultieme compliment.

Want in Griekenland is eten meer dan voedsel alleen. Het is een statement, een uitdrukking van overvloed, van warmte, van "kom maar op met die extra portie!" Elke hap is een verhaal, elke maaltijd een familiegeheim dat wordt gedeeld.

Toen de kok me de volgende avond bediende, keek zij me aan met een mengeling van herkenning en plezier. Niet langer was ik de onwetende toerist die haar gerechten dreigde te beledigen door alles op te eten. Nee, ik was nu ingewijd in de heilige kunst van het Griekse eten.

Langzaam begon ik te begrijpen: dat halve stuk vis, die restjes tzatziki, ze waren meer dan gewoon voedsel. Ze waren een uitnodiging, een gebaar van overvloed, een stille belofte van "er is altijd meer waar dit vandaan komt".

Sindsdien eet ik op elke vakantie in Griekenland bewust wat minder, liet wat eten over. En de koks? Ze glimlachten. Een glimlach van begrip, van herkenning. Van "nu snap je het".