Jeroen Geerts: juli 2014

Turkish Turkey

Door: Jeroen Geerts

Eigenlijk hebben we nooit veel gemerkt van Griekse vijandigheid tegenover Turken. Mijn grapje in Griekse restaurants om bij het nagerecht te vragen of 'Baklava nu een Turks of Grieks gerecht is', werkt al jaren niet meer om de ober op de kast te krijgen.

We zijn nu best wel op een paar Griekse eilanden geweest die op spuugafstand van de Turkse grens lagen, maar verder dan wat spierballenvertoon van militaire vaartuigen (met zonnend personeel) in de haven is het niet gekomen. Die boten hebben we ook nooit zien uitvaren.

Tegenover zo'n oorlogsbodem liggen in de jachthaven dan weer een aantal Turkse zeiljachten. En een paar jaar geleden werd er al gevoetbald tussen Turkije en Griekenland, wat tot emotionele kijkers leidde in de kantine van ons hotel.

De laatste plaats waar we dan ook vijandigheid tegenover Turkije verwachtten was een familierestaurantje in Kos. Alles is daar best gemoedelijk en als je buiten het hoogseizoen gaat hoef je ook geen georganiseerde GoGo-kroegentochten van Nederlandse jongeren te verwachten met de daarbij gebruikelijke kotsende en agressieve jeugd.

Onze ervaring was in het "Taverna Alexandros" , verstopt ergens in het autovrije centrum van Kos-stad, achter de kerk. Een klein restaurant met een klein terrasje dat elke avond helemaal afgeladen is. De eigenares is een stresskip met het uiterlijk van Mama Cass, die nooit "nee" tegen een klant zegt. Vertrouw erop dat als je stoelen over hebt, de stoelen worden weggehaald en er ergens anders een tafel wordt gecreëerd. Desnoods om de hoek op het kerkplein.

Het eten is er heerlijk en de keus voldoende. Maar soms moet je een beetje creatief zijn met bestellen want de eigenares blinkt uit in het organiseren van haar restaurant, niet in de Engelse taal.

Toen ik vroeg of mijn bestelling om een kalkoenschnitzel ging ("Is it a turkey schnitzel?") kreeg ik het bitcherig antwoord dat er 'geen Turks eten werd geserveerd'. ("We don't serve Turkish food!")

Het koste enige moeite met behulp van het nabootsen van het geluid van een kalkoen om duidelijk te maken wat ik bedoelde. De felheid en agressiviteit van haar opmerking over Turks eten was onverwacht en voor ons zeldzaam in zo'n toeristisch gebied. Het relaxte marinepersoneel aan boord van de mijnenjager in de haven zou trots op haar zijn geweest.

Vergeten verjaardagen

Door: Jeroen Geerts

Foto: Sanja Gjenero

"Gefeliciteerd met je verjaardag!" "Dank je, leuk dat je er aan denkt." Auw....maar helemaal terecht. Ik ben zo vaak een verjaardag in familie- en kennissenkring vergeten. Dan dacht ik er weer te laat aan, of te vroeg (ergens in de nacht) en daarna helemaal niet meer. De enige verjaardag die ik altijd onthoud is de verjaardag van mijn oudste broer. Waarom? Geen idee! De verjaardag die ik altijd consequent vergeet is die van mijn schoonzus. Waarom? Ook geen idee.

Een paar jaar geleden leek Facebook helemaal ideaal voor mij. Van alle vrienden werd gemeld wanneer ze jarig waren, via een mailtje. Niet alleen ik zag de voordelen, mijn neef ook.

Dat werkte maar ten dele: want wat doe je met al die vrienden en familie die géén Facebook hebben en dat zijn er best een paar in mijn geval.

Je hebt zo'n verjaardagskaklender voor op de wc. Vroeger hing je die voor je neus zodat je wat te lezen had. Dat werkt nu niet meer want iedereen zit te facebooken en te whatsappen op de wc (.....hoewel: veel vrienden hebben inmiddels bij een bezoek aan de wc wel hun verjaardag ingevuld).

De enige methode lijkt om alle verjaardagen in mijn online-agenda in te vullen en dan te zorgen dat die een reminder stuurt om me te helpen herinneren. Ik heb dus alle verjaardagskaklenders die ik kon vinden overgezet naar mijn agenda. Vind je dat je er ook op moet? Stuur maar een agendaherinnering!

Gelukkig heb ik dan Marja die 90 procent van de verjaardagen onthoudt en me waarschuwt. Hoe doet iemand dat toch?

Dromen met na-synchronisatie

Door: Jeroen Geerts

De dromen die ik heb zijn de laatste tijd heftig en talrijk. Dit schijnt een bijwerking te zijn van

Foto: Michael Lorenzo

bepaalde medicijnen. Voorlopig heb ik er niet heel erg veel last van, maar leuk is anders.

Iedereen droomt maar vergeet eigenlijk altijd weer waar je over gedroomd hebt. De bijwerking van het medicijn schijnt te zijn dat je je dromen langer onthoudt. (Zoals je weleens bij een nare droom de hele dag een naar gevoel blijft houden zonder dat je nou je vinger op een duidelijke oorzaak kan leggen....)

Sommige dromen blijven je altijd bij om de een of andere reden. Zo weet ik nog een droom van toen ik een jaar of 7 was, waarbij het leukste meisje van de klas als een engeltje in-het-wit (met vleugeltjes) neerdaalde in de achtertuin van mijn tante (dat kwam vast door mijn katholieke opvoeding). Het beeld is mij altijd bijgebleven.

Ook een oorlogsdroom waarbij ik vertrok uit mijn ouderlijk huis in Den Haag en zag dat de hele buurt in ruïnes was veranderd, zal ik niet zo gauw vergeten. Zo kan ik er nog wel een paar opnoemen van het zien van neerstortende vliegtuigen of zelf kunnen zweven. Gelukkig heb ik nooit directe relaties kunnen leggen met de actualiteit anders zou ik misschien kunnen denken dat ik voorspellende gaven heb.

Wat me echter het meest verbaasd zijn de momenten waarop 'echt' geluid in je droom mee gaat doen en ook synchroon loopt met de gebeurtenissen: onlangs droomde ik dat ik in een lift stond en op de knop drukte waarna de lift een geluidje maakte en ik dacht "Goh dat lijkt de wekker van Marja wel". Het was ook de wekker van Marja, maar hoe kan dat geluid precies komen op het moment dat ik op de knop druk? Ik weet toch niet wanneer die wekker afgaat? Of droom ik met terugwerkende kracht, hoor het geluid en verzin het verhaal erbij met een soort vertraging in het geluid waardoor het synchroon loopt?

Het is me meermalen gebeurd en ik vraag me af: moet ik met deze vraag bij de huisarts, de psycholoog, de psychiater of de paranormale wetenschapper zijn?

Het Groene Voetbalveld

Door: Jeroen Geerts

"Volgens mij is dit weer een Groen Voetbalveld", zeg ik, terwijl we de kleine kaart van het eiland bestuderen. Het is een familie-uitdrukking geworden voor alles wat we een keertje hebben gezien en waarvan we dachten: "Daar moeten we later nog eens gaan kijken!" en wat we vervolgens nooit meer terug hebben gevonden.

Heerlijke Knoflook-Feta spaghettisaus

Dit gebeurt vooral op vakantie en kan heel frustrerend zijn. De uitdrukking is ontstaan op het Griekse eiland Zakynthos. Daar reden we op vakantie een van de eerste dagen rond met onze scootertjes en zagen na een paar uur een bizar voetbalveld liggen. Door de bergachtige omgeving en de scheve weg waar we op reden, leek het voetbalveld compleet scheef in het landschap te liggen. Daarnaast lag het veld van god en alles verlaten tussen de rotsheuvels, waardoor het felle groen van het gras nog strakker afstak tegen de omgeving. Het scheefliggen was natuurlijk een kwestie van perspectief en dichterbijgekomen viel dat ook wel mee.

"Dit is een mooi fotomoment", zeiden we tegen elkaar. Maar omdat we al een paar uur op de brommer zaten en we toch nog wel een keertje langs zouden rijden (de foto moest een heel stuk terug genomen worden om het bizarre effect te kunnen zien) besloten we het uit te stellen.

Vervolgens denk je dat je de rest van de vakantie in een soort mindfuck terecht bent gekomen. Wat we ook deden, wie we ook vroegen en hoe we ook zochten, dat voetbalveld hebben we nooit meer terug gevonden.

Later, op de satellietfoto's van Google Maps wel, maar in streetview gaat het perspectief-effect helaas verloren omdat de Google-foto-auto nét op het mooiste moment achter een vrachtauto hangt. Jammer.

Sindsdien is het Groene Voetbalveld een uitdrukking voor iets wat we eens gezien hebben en nooit meer terug kunnen vinden. We maken tegenwoordig direct foto's en die zijn automatisch voorzien van een plaatsbepaling. Dat is pas makkelijk terugvinden.

Een paar maanden geleden hadden we bijna weer zo'n ervaring, we waren een restaurantje kwijt dat ergens in the middle of nowhere op Kos stond. We hadden er jaren geleden een keer spaghetti gegeten en de knoflook-feta saus was onvergetelijk. Het adres vergaten we wel, want we hebben er dagen over gedaan om het terug te vinden. Uiteindelijk reden we er spontaan langs toen we via een binnenweggetje van de ene plaats naar de andere reden. Het staat nu bij ons "op de kaart".

Taverne Andreas

Informatiebeveiliging

Door: Jeroen Geerts
Het zal eind jaren negentig van de vorige eeuw zijn geweest dat we bij de omroep

langzaamaan het "gecomputeriseerd zijn" wat aan het uitbreiden waren. De muziek, reclame en andere dingen voor de radio stonden al in een computersysteem dat zeer degelijk genoemd mocht worden (we gebruikten de oude boel tot in 2007).

Door een elektronica-adverteerder, die zijn rekening niet kon betalen met geld maar wel in spullen, kregen we een aantal nieuwe computers in handen. Daarmee konden de redactie en administratie geautomatiseerd worden. Natuurlijk kwam daar ook aansluiting op internet bij.

Onze IT-specialist, een bekwame man, begreep de noodzaak om met zo min mogelijk kosten de zaak aan elkaar te knopen en ging aan de slag. Van mijn administrateur hoorde ik horrorverhalen over de beveiliging van gegevens. Als het op internet aangesloten stond vroeg je om problemen, zo zei hij. Maar hoe kon de redactie zijn werk doen als er geen verbinding met internet was?

De administrateur kwam met uitgebreide systemen die een complexe beveiliging vormden tegen het gevaar van de grote boze buitenwereld via het internet. Een systeem dat een veelvoud kostte van wat wij tot nu toe hadden geïnvesteerd. Maar anders werd het niet veilig genoeg, aldus de administrateur. (Let wel, dit was de paranoïde tijd dat ik vergeefs een e-mail stuurde aan de IT-specialist met de omschrijving van iets dat ik had ontvangen met als onderwerp "Virus?". Zoiets kwam niet aan vanwege het woord "virus" in het onderwerp. )

Uiteindelijk het hele beveiligingsprobleem en de voorstellen van de administrateur voorgelegd aan de IT-specialist. Die lachte vriendelijk naar de administrateur en zei: "Stel dat we dit bedrag investeren om te voorkomen dat er gegevens via internet worden gestolen, hoeveel gaan we dan investeren om te voorkomen dat dieven gewoon via het raam binnenkomen?" terwijl hij wees op de lichtkoepel boven zijn hoofd die inderdaad niet beveiligd was. Hij had natuurlijk gelijk: je kunt een vermogen investeren in elektronische beveiliging van "het systeem" maar dan kan een onverlaat nog steeds een steen door de ruit gooien en een computer/harddisk/geheugenstick meenemen. Je moet realistisch blijven en goed nadenken waar je de beveiligingsenergie in steekt.

Zo ken ik bijvoorbeeld een bedrijf waar ze vreemde keuzes maken: je moet voor het gebruik van de computer om je e-mail te lezen maandelijks een nieuw wachtwoord aanmaken, dat niet teveel op de vorige lijkt en niet te gemakkelijk mag zijn. Maar voor het lezen en het aanvullen van patiëntgegevens wordt al jaren hetzelfde wachtwoord gebruikt. Het is maar wat je belangrijk vindt.