Door Jeroen Geerts
Voor mijn gevoel kreeg ik nooit cadeau wat ik eigenlijk het liefst wilde. Vreemd eigenlijk, dat gevoel bedoel ik dan. Elk jaar, zo rond sinterklaastijd, komt het weer naar boven. Sinterklaastijd, ja, want met kerst deden we niet aan cadeautjes. Dat was een Christelijk (spreek uit: Gristelijk) Feest. Dan deed je niet aan cadeautjes. (Wel aan een kerstboom voor Joël, Mythrs, Osiris, Adonnis en Dyonisus. Oh ja, het feest was natuurlijk ook geadopteerd door de Christenen.)
Maar met sinterklaas deden we wel aan cadeautjes. Behalve het gebruikelijke 'schoen zetten' werden ook op sinterklaasavond de meest creatieve dingen verzonnen als surprise voor familieleden. Met een familie van 6 (met ouders en tante dus 9) waren dat best leuke maar ook verschrikkelijk lange avonden. Meestal gaven mijn ouders en tante iedereen een cadeautje. Dus 8 plus 8 cadeautjes, plus 9 surprises, alles met gedicht. De surprises waren vaak ook zoektochten door het huis die geruime tijd duurden en natuurlijk ook weer onderling gecoördineerd moesten worden. Hoe lang wil je het maken.
Ik weet nog wel dat ik een keer snoepgoed kreeg van mijn moeder met het gedicht: "Drie suikerbeesten op een rij, oh wat zijn wij heden blij". Mijn moeder had daarop het excuus dat zij na het surprise-gedicht en 8 andere gedichten een beetje 'uitgedicht' was.
Maar op de een of andere manier kreeg ik nooit de dingen die ik vroeg en dat waren echt geen exorbitante zaken. Het was ook niet zo dat ik alleen maar nuttige dingen kreeg zoals truien of sokken. Maar het gevraagde zat er meestal niet in. Ik vraag me nog steeds af waarom.
In de slaapkamer van mijn ouders die tevens de televisiekamer was, werden de cadeaus in verpakking opgeslagen onder de kast. Meestal met naam erop zodat er niet uitgebreid gevoeld en geschud moest worden als het moment daar was om de pakjes uit te delen. Een keer stond boven aan mijn lijstje een microfoon. Want ik was helemaal waus van geluidstechniek, opnemen en weergeven. Bij het stiekem bevoelen van de pakjes dacht ik toch eindelijk het gevraagde item te zullen krijgen. Maar nee, het bleek een locomotief te zijn voor de treinset. (Schaal H0, voor de kenner)
Het gevoel en de frustratie komt jaarlijks terug bij het kopen van cadeautjes voor de kinderen en kleinkinderen. Zorgvuldig weeg ik wensen af tegen de inhoud van de portemonnee, dat is zo ongeveer het enige criterium.
Of mijn ouders nou dachten dat mijn wensen te serieus waren en het echte spelen in de weg zouden staan? Ik weet het niet. De frustratie is nooit overgegaan, dat begrijp je. Ik ben nog steeds onder behandeling. Bij sinterklaas, dat dan weer wel.
