Jeroen Geerts: juli 2016

Filmpje

Door Jeroen Geerts

Dan zie ik de beelden van het maken van een actie-film in Amsterdam en dan denk ik pffff. Ik zie een interview met de 'film-coördinator' van de gemeente Amsterdam. Een voormalige locatiemanager voor filmproducties die nu regelt dat het allemaal goed loopt als er opnames worden gemaakt in de hoofdstad.

Straten afgesloten, huizen afgeplakt, bewoners weggejaagd, pers afgeleid......actie! Daar rijden een paar auto's achter elkaar door de straat met acteurs als toevallige passanten. Het echte publiek staat op grote (dus veilige) afstand te kijken.

Hoe anders is dit dan in Curaçao. Toen we daar twee jaar geleden waren, werd er ook gefilmd. Delen van een actieserie voor de Braziliaanse televisie werden opgenomen in de straten van Willemstad met duidelijk een 'geen gezeur en gezeik' mentaliteit.

De straat was wel even afgesloten toen er tegen de richting in een achtervolging werd opgenomen, maar verder was iedereen vrij om tussen alles door te lopen. De politiemensen speelden zelf ook een rol in de serie, ze mochten de boef achtervolgen op hun (toch bijzondere) motoren. (Eentje reed er zelfs op een Harley, voorzien van blauwe zwaailichten en dan niet alleen voor de film!)

Een paar dagen lang werden we in de stad verrast door schietende en rennende acteurs tussen het winkelende publiek. De reacties uit het publiek waren dan ook levensecht. Prachtig om mee te maken. Soms denk ik wel eens dat we hier wat betreft veiligheid een beetje zijn doorgeslagen.

Bij verschillende scène's waren we in de buurt of -naar ons idee- zelfs vol in beeld. Het heeft wat moeite gekost om de serie op internet te vinden, maar dat lukte. We hebben alle afleveringen die op Curaçao speelden minutieus nagelopen, maar we kwamen er niet in voor. Er uitgeknipt. Terwijl we toch echt een hartverzakking kregen toen de boef op een Quad, achtervolgt door schietende politiemensen op hoge snelheid langs kwam razen.

Werkstuk

Door Jeroen Geerts

Opgegroeid in de koude oorlog. Ja echt. Een koude oorlog die iets minder kil aandeed dan de huidige situatie, al kan ik dat niet echt beargumenteren. We groeiden op met 'foute' Russen en 'goede' Amerikanen. Al zochten best wel een aantal mensen de nuance op en waren de Amerikanen soms toch ook wel niet zo goed. Maar het waren hippies die dat vonden.

Op mijn ~~lagere~~ basisschool zag je hier en daar de scheurtjes in het goed Katholieke karakter van hun onderwijs. Ook enkele leraren zochten de nuance en waren niet meer zo volgzaam. Waren in hun vrije tijd hippie. (Ik had een onderwijzer die 's avonds met een langharige pruik op in een beatband speelde!)

Een lerares was zwaar teleurgesteld (lees: boos!) dat ik een spreekbeurt hield over een zelfbedacht ontwerp voor een clusterbom. Compleet met ontwerptekeningen stond ik de efficiency aan de klas uitleggen. Dat was niet kies. Hoezo? We zijn toch tegen de Russen. We voeren toch oorlog in Vietnam? Ik mag niet efficiënt over de dagelijkse praktijk meedenken?

In de ~~zesde~~ laatste ~~klas~~ groep van ~~de lagere school~~ het basisonderwijs moest een werelds werkstuk worden gemaakt voor Aardrijkskunde. Over een van de grootmachten mét sociale geografie. Natuurlijk koos de meerderheid van de klas voor de Verenigde Staten. Ik niet.

Ik koos bijna nooit wat de meerderheid koos. Ik ging altijd voor wat ik interessant vond. Dat was - onder invloed van enkele familieleden- zeker niet de Verenigde Staten. Het liefst had ik iets met Luxemburg gedaan omdat dat me interessant leek, maar je kunt dat toch echt geen grootmacht noemen.

Het werd China. Voordeel van mijn keus was de excellente materialen die ik kon krijgen. Mijn klasgenoten moesten een gezamenlijke (bedel)brief schrijven aan de ambassade van de Verenigde Staten. Bedoeling was om zoveel mogelijk materiaal voor het werkstuk te vergaren.

Er arriveerde een grote doos met 27 keer dezelfde setjes met spullen over de VS. Kaarten, boeken, vlaggetjes al lekker makkelijk per set verpakt in plastic, we waren duidelijk zeker niet de enige school die dit project deed. Vanaf de Russische ambassade kwam een doos met één pakket voor de enige jongen die Rusland gekozen had. Dat was al veel meer dan de VS setjes. Er zat zelfs een complete diaserie bij over de geschiedenis van Rusland.

Ik werd naar aanleiding van mijn brief samen met een klasgenoot uitgenodigd bij de Chinese ambassade. Van dat bezoek kan ik me niet heel veel meer herinneren. Ik weet alleen zeker dat het geen typische Chinese inrichting (lees Chinees restaurant) was bij de ambassade. We kregen uitleg in het Nederlands van -ik denk- een voorlichtster. De leerkracht die mee moest stond in een hoekje chagrijnig te wezen, dát weet ik nog wel.

Uiteindelijk kregen we een grote doos mee met daarin van alles uit en over China. Met het Rode Boekje van Mao. Twee stuks. Een in het Chinees en een in het Nederlands. Verder was de inhoud indrukwekkend. Het leek of de Chinezen de dozen van de Russen en de Amerikanen hadden geanalyseerd en zo hadden bedacht hoe het beter kon. Typisch.

De kennelijk conservatieve leerkracht had het op de terugweg in de tram schamper over 'zieltjes winnen'. Wij waren verguld met onze spullen en maakten er elk een prachtig werkstuk van. Mét een super de luxe spreekbeurt die een enorm hoog cijfer scoorde. Dat compenseerde in ieder geval het cijfer voor de spreekbeurt over clusterbommen.

Boodschap

Door Jeroen Geerts

Bij elkaar geraapt zooitje. Dat was het eigenlijk, meer niet. Van relaties geleende of geregelde spullen. Niet meer gebruikte video-apparatuur van ministeries. Gegunde apparaten van goedwillende partnerorganisaties. Daarmee maakte we (op mijn werk) in het begin van het eerste decennium van deze eeuw televisie.

Ik nam mijn mantra serieus: het gaat om de inhoud, de boodschap. Hoe het er uit ziet is secondair. Ik had namelijk veel te maken met mensen die vonden dat je eerst een paar ton aan spullen moest kopen voor je tv ging maken. Mijn antwoord was dan altijd: "dan maak je technisch een perfecte uitzending die vervolgens wordt opgenomen op een gammel VHS recordertje en later wordt bekeken."

Tenslotte zaten we in die tijd ook ademloos te kijken naar nieuwsbeelden van de golf-oorlog: schimmige groene beelden vol ruis, van lichtflitsen en langsrijdende, nauwelijks herkenbare voertuigen. De inhoud, we vraten het.

Een bij elkaar geregeld rommeltje en een grote groep enthousiaste vrijwilligers, daarmee deden we het. De boodschap was inhoudelijk goed en daarom werden technische onvolkomenheden redelijk geaccepteerd. (Er waren natuurlijk altijd wel schampere opmerkingen maar meestal intern, van mensen die niet meewerkten.)

Zoals wel vaker bij dit soort projecten moest het wel elke keer beter en groter. Het laatste project waar ik aan meedeed was een verkiezingsuitzending, live vanaf 4 locaties met een groep van 60 vrijwilligers. Eigenlijk net te hoog gegrepen (zoals elke keer) maar dus ook een enorme uitdaging (zoals elke keer).

Technisch waren de eindjes maar net aan elkaar te knopen, veel dingen dreigden ernstig mis te gaan. De stress sloeg toe. Vrijwilligers begonnen te morren en te twijfelen aan de haalbaarheid van het project. Een van die vrijwilligers was mijn broer. Vroeg-gepensioneerd en met een speciale vergunning om vrijwilligerswerk bij ons te doen zat hij bij de laatste vergadering voor de uitzending. Waar iedereen negatief opgewonden raakte door de dingen die niet helemaal (of helemaal niet) geregeld waren en dreigden mis te gaan, bleef hij de rust zelve.

Na de vergadering vroeg ik hem of hij zich geen zorgen maakt en dat deed hij niet. "Jij organiseert dit dus het komt wel goed", was zijn antwoord. Een meer eervol antwoord had ik niet kunnen krijgen.

Natuurlijk ging er van alles mis. Technisch en inhoudelijk. Maar de groep vrijwilligers maakten een uitzending van formaat. Een enorme prestatie. De kijkcijfers waren hoog, de waardering ook. Mensen willen op de hoogte blijven, desnoods door groene lichtflitsen met ondertiteling.

Shit!

Door: Jeroen Geerts

Het is alweer een jaar geleden dat ik een verhaal over toiletgang heb geschreven en aangezien zo'n onderwerp het altijd heel goed doet wordt het tijd voor het volgende "poep, pies en plas" verhaal. Zoals een oud-tante van mij 40 jaar geleden al zei: "Zo'n verboden onderwerp heeft een enorme aantrekkingskracht op de jeugd" en dus ook op de statistieken. Persoonlijk zou ik "op de jeugd" overigens weglaten.

Foto: Lefroy la Chapelle

Ik kan er ook moeiteloos over vertellen want voor het misdrijf 'vernieling' geldt een verjaringstermijn van 6 jaar en het gebeurde minstens 10 jaar geleden, dus ik ben veilig. Denk ik.

Het gebeurde vlak voor een procedure bij de rechtbank in Delft. Wie het pand kent weet dat het monumentaal is en een uitstraling heeft van een museum. Je durfde er eigenlijk niet in de hal te gaan zitten, bang dat er een ouderwetse suppoost kwam vertellen dat de banken alleen waren om naar te kijken.

Uiterlijk kan ik me best heel erg ijskonijnnig opstellen, maar bij een rechtszaak lopen er natuurlijk altijd spanningen door je lijf. Dat gecombineerd met een nachtje slecht slapen waarbij alle mogelijke uitkomsten door je hoofd heen spoken lijdt het bij mij tot een ernstig ontwricht verteringsproces. (Je merkt het, ik probeer het netjes te houden.) En dat leidt dan weer, bij mij althans, tot een ongewenste, onbedwingbare stoelgang, waarna meestal een ontruimingsprotocol van kracht wordt. Wel eenmalig, maar toch.

De rechtszaak was vroeg in de ochtend en ik had inderdaad geen gelegenheid meer om thuis naar de wc te gaan dus vlak voor het begin van de zaak moest ik. Echt. Het gebouw is monumentaal en was toen zeker niet rolstoelvriendelijk want voor een openbaar bruikbaar toilet moest ik twee trappen op en drie gangen door.

Daar trof ik een museum toilet. Een hoge ouderwetse pot (met zo'n plateau) een lange buis naar boven met daar een water reservoir van porselein. Uit dat reservoir stak een klein ijzeren pookje met daaraan, natuurlijk, een ijzeren ketting met een porseleinen handvat. Met een zucht nam ik plaats op de pot. Ik had een stille hoop (!) dat deze wc niet door personeel en zeker niet door de rechter in mijn zaak gebruikt zou worden. Vrouwe Justitia mag dan geblinddoekt zijn, ik zie geen wasknijper op de neus bij de bekende afbeeldingen.

Bij het opstaan hoorde ik een hoop geknars en viel de WC pot letterlijk onder mij uit elkaar. De smurrie en water viel alle kanten op. Ik werd wat wit om de neus want dit had ook kunnen gebeuren als ik er op had gezeten en iedereen die zich wel eens heeft gesneden aan een porseleinen kopje weet dat het heel scherp kan zijn. Omdat er nu ook een open verbinding naar het riool was, werd de stank helemaal onverdraagzaam. Na mij fatsoenlijk te hebben aangekleed en mijn handen te hebben gewassen ben ik weer naar beneden gegaan.

Heb ik iets gemeld bij de receptie? Nee. Het had niets toegevoegd anders dan dat het iets eerder zou worden ontdekt en daar was mijn schaamte iets te groot voor. Natuurlijk heb ik niets opzettelijk vernield maar voor een ongeluk is het natuurlijk wel een vreemd verhaal dat zeker tot nader onderzoek had geleid. De rechtszaak had ook al een onbevredigend einde en ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat de rechter constant zijn neus ophaalde, alsof hij wat vreemds rook. Gelukkig kwam er geen bericht in de krant:

"Historisch toilet rechtbank Delft valt ten prooi aan vandalen"

of zoiets.