Jeroen Geerts: maart 2014

Bedrijf

Door Jeroen Geerts.
Het is heel flauw om te mekkeren over "waar mijn geld aan besteed wordt". Ik kon het vandaag toch niet laten. Zoals ik al eerder gefulmineerd heb over verwachtingspatronen als ik geld besteed aan een goed doel, zo is dat eigenlijk ook bij alle werkzaamheden die in de publieke ruimte plaatshebben.

Een medewerker van een regionale omroep twitterde een foto van een tafel die zo leuk gevuld was met goodies op een bijeenkomst voor Regionale Omroepen. Ik kon het niet laten om vervolgens op te merken hoe mijn "regionale opcenten" (het belastinggeld dat vanuit de provincie naar de regionale omroepen gaat, vroeger betaalde je extra kijk en luistergeld en die worden opcenten genoemd) wordt besteed. Aan frisbees en trekhaakdoppen.

Als antwoord kreeg ik dat "marketing bij elk bedrijf" hoort en kijk: daar trap je mij op mijn hart. Als fervent aanhanger van publiek omroep snap ik niet dat een medewerker het een bedrijf noemt. Ik heb het voor de zekerheid nog even nagezocht maar dit vind ik in het online woordenboek terug:

bedrijf
het bedrijf zelfst.naamw.Uitspraak: [bəˈdrɛif] Verbuigingen: be|drijven (meerv.) 1) groep mensen die goederen produceren of diensten verlenen om geld te verdienen

Dát is nou juist het verschil tussen publieke en commerciële omroep. We betalen met z'n allen aan de publieke omroep. De publieke omroep krijgt en verdient dus geld om programma's te maken. Commerciële omroepen maken programma's om er zoveel mogelijk geld aan te verdienen.

Waar de commerciëlen iets afwijzen omdat er te weinig publiek voor is zorgt de publieke omroep voor een andere afweging. Hoe die afweging uitpakt is iets dat we met z'n allen beslissen. Nu wordt er al jaren met de botte bijl aan de basisuitgangspunten van de publieke omroep gehakt, maar een publieke omroep een bedrijf noemen is wat mij betreft vloeken in de kerk.

Zo, zo Geerts, dus jij hebt nooit publiek geld verkwanselt aan goodies? Jazeker wel, ik heb in mijn tijd ook T-shirts, radiootjes, stickers en andere goodies laten maken en weggegeven. Maar ik heb geleerd dat je juist bij publieke organisaties heel erg veel rekening moet houden met het gevoel dat je creëert bij het publiek.

Hemelbestormer

Door Jeroen Geerts.
Mijn oude chef heette meneer Landers en hij had er bijna 40 dienstjaren opzitten. Ik was het "broekkie" dat voor het eerst werkte en bij hem in "het blok" was ingedeeld. Mijn eerste baan was administratief medewerker bij de Gemeentelijke Sociale Dienst in Den Haag. Dat zat aan de Neherkade.

Foto Michael & Christa Richert

Mijn baan was ambtenaar zijn op een dossierafdeling. Alles wat er grappig over ambtenaren wordt gezegd heb ik op die afdeling meegemaakt. Collega's die demonstratief de deur op slot deden als het vier uur was, die bewust de zaak traineerden, die in de pauze even gingen slapen met hun hoofd op een telefoonboek. Echt waar. Het was de centrale dossier afdeling, afgekort CDA en daar kon je toch dagelijks wel grapjes over maken, zeker als je zoals ik, openlijk politiek links georiënteerd bent.

Oude chef Landers was geen pijl op te trekken. De ultrarechtse baas zat de ene dag vol grapjes en de volgende dag was hij uiterst chagrijnig. Een schoolvoorbeeld voor manische depressiviteit. Bijna aan zijn pensioen toe droomde hij van het buiten rondlopen en zo nu en dan door de ramen van zijn afdeling naar binnen gluren. (Hij woonde aan de overkant.)

Na enige tijd weet je hoe zo iemand kan zijn en kan je aan de gezichtsuitdrukking zien of je op je tenen moet lopen of een grapje kan maken. Een keer staarde Landers uit het raam met donderwolken boven zijn hoofd. Stil en snel probeerde ik mijn werk te doen. Vergeefs. Opeens schreeuwde Landers uit het niets: "Dat komt allemaal door jullie, stelletje progressieven! Jullie verpesten de wereld met je sociale gedrag! En jij bent ook zo'n hemelbestormer die net komt kijken!" Ik denk dat mijn mond open hing van verbazing. Het kwam vanuit het niets en ik wist ook niet zo gauw wat te zeggen. Achter Landers zag ik collega's in de lach schieten, maar alleen buiten het gezichtsveld van Landers natuurlijk.

Ik moet nog wel eens aan Landers denken als er weer zo'n rechtse bal met heel veel overtuiging zijn mening verkondigt en geen andersdenkenden tolereert. Ik vraag me altijd af waarom Rechts Nederland minder respect voor Links Nederland kan opbrengen dan andersom. Nee, rechtse ballen hebben de waarheid in pacht en hebben altijd gelijk. :-)

Doorgeslagen

Door Jeroen Geerts.
De stoppen sloegen altijd door, vroeger, bij ons thuis. Dat bedoel ik overigens letterlijk, niet figuurlijk. Zekeringen werden destijds "stoppen" genoemd. We hadden in ons huis, waar we met 7 mensen woonden, een stoppenkast met 2 groepen.

Foto: Van Bentem Elektrotechniek

Maar we waren ook een creatieve familie die zowel elektrotechnisch bezig was als met veel geluidsapparatuur. Dat begon bijvoorbeeld met iets dat mijn oudste broer bijna nieuw kocht en dat dan langzamerhand zijn weg door de familie vond, tot het uiteindelijk in erbarmelijker staat bij mij arriveerde als jongste telg.

Mijn apparatuur bestond uit spullen die met houtjes en touwtjes aan elkaar gemaakt waren en toch nog functioneerde. De oorspronkelijke ombouw van apparatuur was in de loop der tijd verdwenen en waar ik mee speelde bestond uit een chassis met open verbindingen waar gewoon 220 volt op stond. Ik heb zo menig schok opgelopen.

Maar ook door slechte verbindingen en soldeersels, experimenten en ongelukjes sloegen de stoppen in ons huis regelmatig door. Dat het huis niet in rook is opgegaan, daar mogen we iets op ons blote knieën voor bedanken.

Een keer sloeg de stop op zondag door. Het was de laatste stop en in de jaren 60 had je nog geen zondagopenstelling van winkels. Ook buren waren niet bereikbaar om daar een stop te lenen. Uiteindelijk kwam mijn broer op het idee om een stuiver in de stoppenkast te draaien. De maat was precies hetzelfde en hij had wel eens gehoord dit prima werkte. Zo gezegd zo gedaan. Met een geïsoleerde tang werd de stuiver erin gedraaid. We waren alleen vergeten dat de stop was doorgeslagen omdat er ergens kortsluiting was en die hadden we niet opgelost.

Toen de stuiver contact maakt spoot er een vonkenregen uit de stoppenkast en klonk een ernorme knal. De stuiver was gehalveerd en de gemeentestop was doorgeslagen. Mijn vader was niet blij dat we een hele dag moesten wachten op een ambtenaar van de GEB en nog minder met de boete die we moesten betalen.

Anarchist

Door Jeroen Geerts.
Ik ben niet van het koningshuis. Ik plaats geen rookbommen en gooi ook niet met waxinelichthouders, maar voor mij hoeft het koningshuis niet. Als er ergens iets is waarop bezuinigd kan worden dan is het dat wel, een druppel op een gloeiende plaat, maar toch. (Je eerste miljoen begint bij die eurocent waar je niet overheen stapt op straat, maar die je opraapt.)

Maar zoals we alles gezamenlijk proberen te bepalen hier, en de meeste mensen de poppenkast die rond het koningshuis hangt leuk vinden en nog niet kwijt willen, leg ik me er maar bij neer.

Maar dat staat los van mijn stille protest. Als sinds ik enig besef van protesteren had en logisch kon nadenken over het begrip koningshuis plak ik postzegels met een afbeelding van koningin (of nu koning) omgekeerd op een enveloppe.

Als iemand me er op wijst kan ik lekker mijn verhaal doen. Over waarom er zo nodig een koning moet zijn en waarom een democratie zo nodig een koningshuis zou moeten hebben. Wat een koning toevoegt aan onze samenleving. Lekker schoppen tegen de gevestigde orde. Beklim de barricades. Op naar een revolutie, naar een revolutionair Nederland, nee, ik wil nog verder dan dat. Ik ben een anarchist! En het begint allemaal met die omgekeerde postzegel.